I was reminded recently of a time I bargained with the Gods. I was young, stupid, and it was complete desperation.

It was near midnight, cold, clear sky. I went to visit my Great Grandmother who had passed less than 10 years prior. It wasn’t my intention, but I broke. I found a tree, lit a candle, cut myself, and bled onto the candle, onto leaves and onto the ground… and I bawled. I cried out, asking for everyone who was listening at the time to help me.

I didn’t cast a circle. I didn’t call the Quarters, I didn’t call on the Gods. I didn’t protect myself. I cried, and pleaded for help. I bargained for health. I pleaded for someone to help me be ‘normal’. I didn’t want to be ‘sick’ anymore – I didn’t want to have the toxic thoughts, I didn’t want to be masochistic, I didn’t want to be weird. I didn’t want to be socially awkward, or different. I didn’t want to hear voices that weren’t my own.

I was 19. I didn’t know then that I had/have Aspergers, PMDD (premenstural dysphoric disorder), or that the voices were partly the darker aspect of self and partly the Ancestors trying to guide me. I didn’t know that girls could have ADHD. I didn’t know that I was non-binary because the word didn’t exist. I didn’t realise how much I had repressed the fact that I was queer out of fear from society. I didn’t know that I used self injury as a way of coping with feeling overwhelmed and an inability to properly regulate my emotions.

I knew that I was socially unacceptable (for the time, this was 20 years ago), that self injury helped me calm down and distract the brain from what I was feeling, and despite crying out for help no one was listening to me properly.

How often have we done this in a state of panic, anxiety, grief? We don’t think, we just get to “that point” and cry and scream out to the Gods, or whoever is listening, to help us. Maybe someone in the other realms will hear is because no one in this realm is paying attention.

Does it work? Not that I’ve noticed. The Gods and the Ancestors aren’t to be bartered with. “Help with this, and I’ll do this, this and this.” Will you, though? It’s a bit of a “pay now” rather than “stick it on account” when working with the Divine.

I remember hearing those around me at the Cemetery comment on what I was doing. I remember I was in eye sight of my Great Nan’s headstone and haven’t felt her around me since. Some called me a “silly girl”, others were a bit more comforting. The end result was very much, “we cannot help you.”

I get this initial example is on the extreme side, but it also shows that bartering in such a manner often doesn’t work.

In relation to the Gods

Some Gods will not accept this behaviour. A conversation with my old Coven in Sydney made me aware of how different my relationship with Herne in. He now laughs, gives me a hug, and tells me to get my shit together. The past-Coven friend is a Dedicant of Bast and said, in no certain terms would Bast ever accept behaviour in the above manner. Her ancientness demands respect, and you are to show deep respect if you are to ask for her help.

The personalities also play a major part here. In my mid-20s I was having yet another existintial crisis and just cried out for help, quietly, before going to sleep one night. No screaming, no wailing, no blood-letting in a darkened cemetary. I heard ‘Apollo’ as if I had broken up someone’s conversation before seeing the shore line of Apollo Bay. He helped me reconnect with self for a number of years before letting me go.

But I need help…

Make a list of what you need help with. See what can be achieved through your own actions – what do you need to change to make this happen? What is dependant on others? Is the situation just really awful and out of your control?

After your initial list, this is where the old, “who, what, when, where, why, how” is quite useful. Re-write it.

If it involves a person – who is the issue. Is it yourself, a work colleague, a family member.

What is the issue at hand?

When does the issue cause pain and grief? Does this question even apply? If not, move to the next.

Where does the issue cause pain and grief? Is it in the body (depression, illness), in the home, at work, at school?

I personally don’t bother with ‘why’ because in this regard it’s quiet a toxic question.

How can you get help for the above? Can you organise an appointment with someone, or have you tried all avenues?

How can the Old Gods and the Ancestors help you?

Armed with the above, and a detailed look at the situation at hand, you’re ready to ask the Gods and the Old Ones. You’re not just calling out for help – you are ready for action.

---

Ik werd onlangs herinnerd aan een tijd dat ik onderhandelde met de Goden. Ik was jong, dom, en het was complete wanhoop.

Het was bijna middernacht, koud, heldere hemel. Ik ging mijn overgrootmoeder bezoeken die minder dan 10 jaar geleden was overleden. Het was niet mijn bedoeling, maar ik brak. Ik vond een boom, stak een kaars aan, sneed mezelf en bloedde op de kaars, op de bladeren en op de grond… en ik huilde. Ik schreeuwde het uit en vroeg iedereen die op dat moment luisterde om hulp.

Ik maakte geen cirkel. Ik heb de Kwartieren niet aangeroepen, ik heb de Goden niet aangeroepen. Ik beschermde mezelf niet. Ik huilde en smeekte om hulp. Ik onderhandelde over gezondheid. Ik smeekte om iemand die me kon helpen ‘normaal’ te zijn. Ik wilde niet meer ‘ziek’ zijn – ik wilde geen giftige gedachten hebben, ik wilde niet masochistisch zijn, ik wilde niet vreemd zijn. Ik wilde niet sociaal onhandig zijn, of anders. Ik wilde geen stemmen horen die niet de mijne waren.

Ik was 19. Ik wist toen niet dat ik Aspergers had/heb, PMDD (premenstural dysphoric disorder), of dat de stemmen deels het donkere aspect van mezelf waren en deels de voorouders die me probeerden te leiden. Ik wist niet dat meisjes ADHD konden hebben. Ik wist niet dat ik non-binair was omdat het woord niet bestond. Ik besefte niet hoezeer ik het feit dat ik homo was had verdrongen uit angst voor de maatschappij. Ik wist niet dat ik zelfverwonding gebruikte als een manier om om te gaan met een overweldigd gevoel en een onvermogen om mijn emoties goed te reguleren.

Ik wist dat ik sociaal onaanvaardbaar was (voor die tijd, dit was 20 jaar geleden), dat zelfverwonding me hielp te kalmeren en de hersenen af te leiden van wat ik voelde, en ondanks dat ik om hulp riep, luisterde niemand goed naar me.

Hoe vaak hebben we dit niet gedaan in een staat van paniek, angst, verdriet? We denken niet na, we komen gewoon op “dat punt” en huilen en schreeuwen het uit naar de Goden, of wie er ook maar luistert, om ons te helpen. Misschien hoort iemand in de andere rijken het omdat niemand in dit rijk oplet.

Werkt het? Niet dat ik heb gemerkt. Met de Goden en de Voorouders valt niet te onderhandelen. “Help met dit, en ik doe dit, dit en dit.” Wil je dat? Het is een beetje een “nu betalen” in plaats van “op rekening zetten” als je met het Goddelijke werkt.

Ik herinner me dat de mensen om me heen op de begraafplaats commentaar gaven op wat ik deed. Ik herinner me dat ik in het zicht stond van de grafsteen van mijn overgrootmoeder en dat ik haar sindsdien niet meer om me heen heb gevoeld. Sommigen noemden me een “domme meid”, anderen waren wat geruststellender. Het eindresultaat was heel erg, “we kunnen je niet helpen.”

Ik snap dat dit eerste voorbeeld aan de extreme kant is, maar het laat ook zien dat ruilen op zo’n manier vaak niet werkt.

Met betrekking tot de Goden

Sommige Goden zullen dit gedrag niet accepteren. Een gesprek met mijn oude Coven in Sydney maakte me ervan bewust hoe anders mijn relatie met Herne is. Hij lacht nu, geeft me een knuffel, en zegt dat ik mijn shit op orde moet krijgen. De vroegere Coven-vriend is een Dedicant van Bast en zei, dat Bast in geen geval gedrag als hierboven zou accepteren. Haar ouderdom vereist respect, en je moet diep respect tonen als je haar om hulp vraagt.

De persoonlijkheden spelen hier ook een grote rol. Toen ik midden twintig was, had ik de zoveelste existentiële crisis en riep ik op een avond, voordat ik ging slapen, stilletjes om hulp. Geen geschreeuw, geen gejammer, geen bloedvergieten op een verduisterde begraafplaats. Ik hoorde ‘Apollo’ alsof ik iemands gesprek had afgebroken voordat ik de kustlijn van Apollo Bay zag. Hij hielp me een aantal jaren met mezelf voordat hij me losliet.

Maar ik heb hulp nodig…

Maak een lijst van waar je hulp bij nodig hebt. Kijk wat je met je eigen acties kunt bereiken – wat moet je veranderen om dit voor elkaar te krijgen? Wat is afhankelijk van anderen? Is de situatie gewoon echt verschrikkelijk en heb je er geen controle over?

Na je eerste lijst, is dit waar de oude, “wie, wat, wanneer, waar, waarom, hoe” heel nuttig is. Herschrijf het.

Als er een persoon bij betrokken is – wie is het probleem. Is het jezelf, een collega op het werk, een familielid.

Waar gaat het om?

Wanneer veroorzaakt de kwestie pijn en verdriet? Is deze vraag wel van toepassing? Zo niet, ga dan naar de volgende.

Waar veroorzaakt het probleem pijn en verdriet? Is het in het lichaam (depressie, ziekte), thuis, op het werk, op school?

Persoonlijk doe ik geen moeite met ‘waarom’ omdat het in dit opzicht een stille giftige vraag is.

Hoe kun je hulp krijgen voor het bovenstaande? Kun je een afspraak maken met iemand, of heb je alle wegen geprobeerd?

Hoe kunnen de Oude Goden en de Voorouders je helpen? Gewapend met het bovenstaande, en een gedetailleerde kijk op de situatie, ben je klaar om de Goden en de Ouderen te vragen. Je roept niet alleen om hulp – je bent klaar voor actie.