During the holiday period I told myself I’d get back into blogging again. My faith has been on hold, and previous posts go into why. But sometimes you just don’t know what to talk about, you don’t know what to write about. Do you even have TIME to write when you do have something in mind?

It’s been several years since it was a thing, but what worked for me was the process of the Pagan Blog Project. These days it seems many are moving away from blogs and more into the TikToks, Podcasts and Reels to talk about things. I think? I don’t know, I don’t have TikTok! All my Reels seem to be cats and cooking. The Pagan Blog Project (domain no longer active) was a great initiative to get us writing, sharing ideas and sharing our links. That was then taken over by The Pagan Experience, domain also no longer active. Each week/fortnight there was a new topic to write about, or you are given a letter of the alphabet. That idea really worked for me, as it allowed me to focus on a topic and/or plan so I could brainstorm and research.

My path has changed dramatically since I did these initially in 2014-16. I’ve decided to do the letters of the alphabet, focusing on what is going on in my world at the time. I’m also going to write it in Dutch. I’ll translate where I can, but I’ve only been learning for a month so I’m very limited. But a translator will help me in the meantime, and in turn help me learn the language better. I doubt I’ll be needing to say Ik eet een aardbei of een kat heeft een staart (maar Bob niet, Bob heeft geen staart) but my goal is to write a post all in Dutch, on my own, and pray that all my grammar is correct.

And as a beautiful segway, to start off my own person Blog Project is “A” for Ancestral Guidance, specifically those of blood relation.

How I found my Ancestral Spirit Guides

I’ve begun learning Dutch because of my Oma. Oma has been my Ancestral Guide since I was a teenager. Within Western-genealogy she is my maternal great-grandmother – Mum’s Dad’s Mum – and obviously, I’ve never met her in the physical. She died in the late 1960s and I have a copy of her Funeral Card in my wallet. I tried learning from a computer-CD in the 90s but it never really stuck. I wanted to learn to speak to Poppy, from memory the CD study wasn’t for me. Poppy migrated to Australia in the 1950s after WW2.

I remember in primary school having a dream – I asked out loud for my spirit guides to come forth and show themselves to me. I saw a canal within a tunnel, and I saw a large-ish brick wall covered in ivy. When I mentioned this to my Nan, she said that one of Poppy’s brothers died by drowning in the war, and he and his father went to ID the body; and the cemetery that Poppy’s brothers and parents are buried in in the Netherlands is surrounded by a red brick wall covered with ivy.

When I was nineteen, I went to a local Spiritual Fair and had a “Spirit Drawing” done. I really wish I still had that drawing, as that was the first real non-dream push from my Oma to say, “I’m here”. The message at the time was to go back to the way I was, which I thought she was telling me to go back to being Catholic as she was devout. I’ve never thought to ask her since what she meant by that. I didn’t realise the drawing was of Oma initially, it wasn’t until the artist kept saying, “I can’t get this eye right” that I clicked. For my Pop one Christmas, I did an oil painting of Oma for him. His health had begun declining at that stage, so I thought it was cheer him up. And it did – he hung it in the bedroom so he could see her from bed. I struggled to get the left eye right.

Side note, it was my first and only oil painting. Oil paints are not for me.

My path would wax and wane. I’d talk to Oma, I’d stop, I’d get distracted with work or study or other aspects of my faith and ADHD rabbit-warren thought and obsession trails. When I began to work on becoming more in tune and open to Ancestor work she pushed through quite forcefully. THIS is why she’s to be my guide, she said, because this is what SHE did. I get this from HER. “Remember where you come from, remember who you come from.”

Following this, I work a lot with my other maternal great-grandmother, Molly. This is often interesting as I’m now older than she was when she passed. I don’t refer to her as my grandmother because she was early 30s when TB took her. And she won’t let me.

One year at my first Dumb Supper she introduced herself to me. She had some messages she needed me to pass onto my Nan and they’ve all come to pass. Since then, I’ve been developing my relationship with her, discovering how incredibly brilliant she was and how strongly she felt about women’s rights.

How I work with my Ancestral Spirit Guides

In our house, we have our Ancestral Altar. This is a shelf on the lounge room buffet that has photos of those both in Spirit and still here – it’s photos of our Grandparents, Great-Grandparents, Parents etc. and things that represent them. I have a Geelong West Fire Brigade stubby holder for my paternal grandfather, I have my paternal grandmothers pin cushion. I have a Geelong Cats tumbler for all my Grandparents. In my office I have the painting of Oma I did for my Poppy. I wear the engagement and wedding bands that belong to my maternal grandmother and her mother, Molly. I have my Oma’s brooch that she wears in her Funeral card photo.

I don’t do a lot of ritual these days. I don’t sit down with the intention of ritual. I really don’t have the time at home at present. Instead, I talk to them. I’ll talk out loud in the car or go into meditation before I sleep. Sometimes I’m sitting at their kitchen table – I see myself pulling up in front of their house, opening the door, giving them a huge hug, joining them for a cuppa. Other times I talk to them in “The Forest”.

Seeing them in “The Forest” is my favourite when I need more than just advice. It’s my meditation world. It’s a forest clearing with a fire, some seats, and often I meet them there when I need some heavy duty assistance. Often, I let them lead the conversation there, and we go where they feel I need to go.

One time at an open Psychic event, Oma and Molly came through together. Again, no idea who was coming through, but it was very much “for me” and the psychic was adamant they we “Mother and Daughter” which I absolutely love. Here are two women who obviously never met, from opposite sides of the world, conversing and connecting because their children married, and their great-grandchild communicates with them both. It just makes my heart full.

Being non-binary (specifically agender-flux), it helps to connect with Molly when I’m feeling female. Since writing that letter to Nanna, seeing what eventuated in the years since, I feel more and more connected to the incredibly amazing and strong women of my maternal line with every day. The relationship I’ve been able to develop with Molly and my mother’s oldest sister (living) has helped me understand aspects of self that were quite puzzling for such a long time. Just as knowing that my connection to my faith and being able to communicate with spirit comes from my Oma, it has helped me forge an understanding of my identity. While Poppy stopped talking Dutch when he came over to Australia after the war, deciding to embrace Australia and its culture, learning Dutch is helping me reconnect to that lineage and I’m choosing to learn Dutch to honour him and my Oma.

How do I start?

Start by saying hello. Even if you didn’t know them, even if your family didn’t speak of them, start by saying hello. They’re there, most want to talk to you. I say most, my paternal grandmothers’ parents have no interest – they’ve told me as much. If you have photos, get them out. If not, get something that represents them to you, your memory of them or just a gift for them. Start with a candle, or a scent, a drawing, something printed off the computer. It’s to bring your attention focus to them. If you knew their profession, get something that represents that. Something that you look at, and your mind goes, “that represents (person).”

When you walk past it, remember them, acknowledge them; whether it’s verbally or within your mind.

If you know their birthdays, celebrate them. I always have a Fanta on my maternal-Pop’s birthday. I pick lavender for my paternal-Nan’s. Each time I’m able to watch the Geelong Cats on the television, I ask my grandparents to join me on the couch. Open yourself to feeling them there.

When you’re ready, ask them to join you within meditation.

The most important thing to remember when working with the Ancestors of your blood line, they are family. They are your Elders. Talk to them with respect, as if you are around the kitchen table.

Hold a Dumb Supper – a midnight meal held in the darkness on Samhain night. Invite them to your table, serve them food you’ve prepared.

Take it slow. It’s a beautiful journey and relationships don’t need to be rushed into development.

——-

Tijdens de vakantieperiode zei ik tegen mezelf dat ik weer zou gaan bloggen. Mijn geloof heeft in de ijskast gestaan, en eerdere berichten gaan in op het waarom. Maar soms weet je gewoon niet waarover je moet praten, je weet niet waarover je moet schrijven. Heb je wel TIJD om te schrijven als je iets in gedachten hebt?

Het is al enkele jaren geleden, maar wat voor mij werkte was het proces van het Pagan Blog Project. Tegenwoordig lijken velen zich af te keren van blogs en zich meer te richten op TikToks, Podcasts en Reels om over dingen te praten. Denk je? Ik weet het niet, ik heb geen TikTok! Al mijn Reels lijken over katten en koken te gaan. Het Pagan Blog Project (domein niet meer actief) was een geweldig initiatief om ons aan het schrijven te krijgen, ideeën te delen en onze links te delen. Dat werd toen overgenomen door The Pagan Experience, domein ook niet meer actief. Elke week of veertien dagen was er een nieuw onderwerp om over te schrijven, of je kreeg een letter van het alfabet. Dat idee werkte echt voor mij, want zo kon ik me concentreren op een onderwerp en/of plan, zodat ik kon brainstormen en onderzoeken.

Mijn pad is drastisch veranderd sinds ik deze aanvankelijk in 2014-16 deed. Ik heb besloten om de letters van het alfabet te doen, gericht op wat er op dat moment in mijn wereld speelt. Ik ga het ook in het Nederlands schrijven. Ik zal vertalen waar ik kan, maar ik leer pas een maand, dus ik ben erg beperkt. Maar een vertaler zal me in de tussentijd helpen, en me op zijn beurt helpen de taal beter te leren. Ik betwijfel of ik I’m eating a strawberry or A cat has a tail (but not Bob, Bob has no tail) zal moeten zeggen, maar mijn doel is een post te schrijven in het Nederlands, in mijn eentje, en te bidden dat mijn grammatica klopt.

En als een mooie segway, om te beginnen mijn eigen persoon Blog Project is “A” voor Voorouderlijke Begeleiding, specifiek die van bloedverwantschap.

Hoe ik mijn voorouderlijke gidsen vond

Ik ben Nederlands gaan leren vanwege mijn Oma. Oma is sinds mijn tienerjaren mijn Voorouderlijke Gids. Binnen de Westerse genealogie is zij mijn overgrootmoeder van moederskant – de moeder van mijn vader – en uiteraard heb ik haar nooit fysiek ontmoet. Ze stierf eind jaren zestig en ik heb een kopie van haar rouwkaart in mijn portemonnee. Ik heb in de jaren 90 geprobeerd het te leren van een computer-CD, maar het is nooit echt blijven hangen. Ik wilde leren praten met Poppy, uit mijn hoofd was de CD studie niets voor mij.

Ik herinner me dat ik op de lagere school een droom had – ik vroeg hardop aan mijn spirituele gidsen om naar voren te komen en zich aan mij te tonen. Ik zag een kanaal in een tunnel, en ik zag een grote stenen muur bedekt met klimop. Toen ik dit aan mijn Nan vertelde, zei ze dat een van Poppy’s broers in de oorlog door verdrinking was omgekomen, en hij en zijn vader gingen het lichaam identificeren; en de begraafplaats waar Poppy’s broers en ouders in Nederland zijn begraven is omgeven door een rode bakstenen muur bedekt met klimop.

Toen ik negentien was, ging ik naar een plaatselijke spirituele beurs en liet een “Spirituele tekening” maken. Ik wou echt dat ik die tekening nog had, want dat was het eerste echte niet-droom duwtje van mijn Oma om te zeggen: “Ik ben hier”. De boodschap was toen dat ik terug moest gaan naar hoe ik was, en ik dacht dat zij mij vertelde dat ik weer katholiek moest worden, want zij was vroom. Ik heb er nooit aan gedacht haar te vragen wat ze daarmee bedoelde. Ik realiseerde me aanvankelijk niet dat de tekening van Oma was, pas toen de tekenaar bleef zeggen: “Ik krijg dit oog niet goed” klikte het. Voor mijn vader maakte ik op een kerstmis een olieverfschilderij van Oma. Zijn gezondheid was op dat moment aan het afnemen, dus ik dacht dat het hem zou opvrolijken. En dat deed het – hij hing het in de slaapkamer zodat hij haar vanuit bed kon zien. Ik had moeite om het linkeroog goed te krijgen.

Kanttekening, het was mijn eerste en enige olieverfschilderij. Olieverf is niets voor mij.

Mijn pad was wisselend. Ik praatte met Oma, ik stopte, ik werd afgeleid door werk of studie of andere aspecten van mijn geloof en ADHD konijnensporen en obsessies. Toen ik begon te werken aan een betere afstemming op en openstelling voor het werk van de voorouders, drong ze vrij krachtig door. DIT is waarom zij mijn gids moet zijn, zei ze, want dit is wat ZIJ deed. Ik krijg dit van haar. “Vergeet niet waar je vandaan komt, vergeet niet van wie je komt.”

Hierna werk ik veel met mijn andere overgrootmoeder van moederskant, Molly. Dit is vaak interessant omdat ik nu ouder ben dan zij was toen ze overleed. Ik noem haar niet mijn grootmoeder omdat ze begin 30 was toen TB haar meenam. En dat mag niet van haar.

Op mijn eerste domme avondmaal stelde ze zich aan me voor. Ze had enkele boodschappen die ik aan mijn Nan moest doorgeven en die zijn allemaal uitgekomen. Sindsdien heb ik mijn relatie met haar ontwikkeld, ontdekt hoe ongelooflijk briljant ze was en hoe sterk ze zich inzette voor vrouwenrechten.

Hoe ik werk met mijn voorouderlijke geestengidsen

In ons huis hebben we ons voorouderaltaar. Dit is een plank op het buffet in de woonkamer met foto’s van degenen die in de Geest zijn en nog hier zijn – het zijn foto’s van onze grootouders, overgrootouders, ouders enz. en dingen die hen vertegenwoordigen. Ik heb een Geelong West Fire Brigade houder voor mijn grootvader van vaderskant, ik heb mijn grootmoeders speldenkussen. Ik heb een Geelong Cats beker voor al mijn grootouders. In mijn kantoor hangt het schilderij van Oma dat ik maakte voor mijn Poppy. Ik draag de verlovings- en trouwringen van mijn grootmoeder van moederskant en haar moeder, Molly. Ik heb de broche van mijn Oma die ze draagt op de foto van haar rouwkaart.

Ik doe tegenwoordig niet veel aan rituelen. Ik ga niet zitten met de bedoeling een ritueel uit te voeren. Daar heb ik thuis momenteel geen tijd voor. In plaats daarvan praat ik met ze. Ik praat hardop in de auto of ga in meditatie voor ik ga slapen. Soms zit ik aan hun keukentafel – ik zie mezelf voor hun huis stoppen, de deur openen, hen een dikke knuffel geven, een kopje thee met hen drinken. Andere keren praat ik met ze in “Het Bos”.

Hen zien in “Het Bos” is mijn favoriet als ik meer nodig heb dan alleen advies. Het is mijn meditatie wereld. Het is een open plek in het bos met een vuur en wat stoelen, en vaak ontmoet ik ze daar als ik wat zware hulp nodig heb. Vaak laat ik hen het gesprek daar leiden, en gaan we waar zij vinden dat ik heen moet.

Op een open bijeenkomst kwamen Oma en Molly samen door. Nogmaals, geen idee wie er doorkwam, maar het was heel erg “voor mij” en de helderziende was onvermurwbaar dat zij “moeder en dochter” waren, waar ik absoluut van hou. Hier zijn twee vrouwen die elkaar duidelijk nooit hebben ontmoet, aan weerszijden van de wereld, die met elkaar praten en contact maken omdat hun kinderen getrouwd zijn en hun achterkleinkind met hen beiden communiceert. Het maakt mijn hart vol.

Omdat ik niet-binaire ben (specifiek agender-flux), helpt het om me met Molly te verbinden als ik me vrouwelijk voel. Sinds ik die brief aan Nanna heb geschreven en heb gezien wat er in de jaren daarna is gebeurd, voel ik me elke dag meer verbonden met de ongelooflijk geweldige en sterke vrouwen van mijn moederlijn. De relatie die ik heb kunnen ontwikkelen met Molly en de oudste zus van mijn moeder (die nog leeft) heeft me geholpen aspecten van mezelf te begrijpen die lange tijd een raadsel waren. Net zoals de wetenschap dat mijn band met mijn geloof en het kunnen communiceren met geesten afkomstig is van mijn Oma, heeft het me geholpen mijn identiteit te begrijpen. Terwijl Poppy stopte met Nederlands praten toen hij na de oorlog naar Australië kwam en besloot om Australië en zijn cultuur te omarmen, helpt het leren van Nederlands mij om me opnieuw te verbinden met die afkomst en ik kies ervoor om Nederlands te leren om hem en mijn Oma te eren.

Hoe begin ik?

Begin met hallo te zeggen. Zelfs als je ze niet kende, zelfs als je familie niet over hen sprak, begin met hallo te zeggen. Ze zijn er, de meesten willen met je praten. Ik zeg de meesten, de ouders van mijn grootmoeder van vaderskant hebben geen interesse – dat hebben ze me verteld. Als je foto’s hebt, haal ze tevoorschijn. Zo niet, haal dan iets dat hen voor jou vertegenwoordigt, jouw herinnering aan hen of gewoon een cadeau voor hen. Begin met een kaars, of een geur, een tekening, iets van de computer geprint. Het is om je aandacht op hen te vestigen. Als je hun beroep kende, koop dan iets dat dat vertegenwoordigt. Iets waar je naar kijkt en waarvan je denkt, “dat vertegenwoordigt (persoon).”

Als je er langs loopt, herinner je ze, erken ze; of het nu verbaal is of in je gedachten.

Als je hun verjaardag weet, vier ze dan. Ik neem altijd een Fanta op mijn moeders verjaardag. Ik pluk lavendel voor die van mijn vader-Nan. Telkens als ik naar de Geelong Cats op de televisie kan kijken, vraag ik mijn grootouders mee op de bank. Open jezelf om ze daar te voelen.

Als je er klaar voor bent, vraag ze dan om je te vergezellen in de meditatie.

Het belangrijkste wat je moet onthouden als je met de voorouders van je bloedlijn werkt, is dat zij familie zijn. Zij zijn je Ouderen. Praat met hen met respect, alsof je rond de keukentafel zit.

Houd een Dumb Supper – een middernachtelijke maaltijd gehouden in de duisternis op Samhain nacht. Nodig hen uit aan je tafel, serveer hen eten dat je hebt klaargemaakt.