“Know thyself.” One of the most important lessons and/or sayings (I believe it be) within the Craft, regardless to what branch you follow.
I won’t lie – when I was younger and of course knew EVERYTHING, I thought that saying was a bit of wank. I didn’t understand how you could truly know yourself: if you never stop learning and you never stop challenging yourself, can you ever get to a point of knowing thyself?
NB: Even Pan had a go at me in my mid-20s for my naivety during a workshop held by Fio Parma.
And then, y’know, between the ages of 34 and 38 I realised and accepted that I’m an Autistic non-binary trixic lesbian with ADHD… so naturally I couldn’t understand how important the phrase was when I was in such denial/ignorance about my own self in all aspects.
The phrase, “Know Thyself” is the theme for Mabon in our household this year. A shift began within our house and I’m not sure if it was before or after declaring that this is the year we “make our bitch.” We have begun to reclaim what we feel we lost over the last three years due to the pandemic/health dramas on all fronts; we’ve began to reclaim use of space and have really made our intentions for the year forcefully known. We’ve secured some super important appointments and decisions regarding our health that has been delayed or gas lit (in my case, primarily gaslit for 20+ years) and we have reached individual levels of acceptance now that a period of denial and grief have subsided.
It’s been a fun start to the year.
Know Thyself
To know thyself is not just to slap some labels on yourself. “I’m Gay!”, “I’m a Crystal Witch!” or “I’m a Sports ball fan!” That’s nice… do you know to the core of your being when to step away? When something has come to an end? When your body needs sleep, or greens, or to not take a particular route? Can you say with certainty that you were misheard/gaslit/they’re just so wrong? Are you in tune with your inner knowing? Can you say for certain that those around you are in your life for your highest good?
There’s a powerful release that comes with either beginning to ‘know thyself’, or at least accepting thyself, and that is just how much more powerful intuition becomes. It’s something I’m still working on with myself, but it’s something I’ve had the honour of witnessing in others. Taking someone to the ER for one issue right as another, stronger, more serious thing comes on either while there or as we’ve not long left has happened twice with one individual.
With this also comes the challenge of almost needing to convince those around you who do operate on a different vibrational level that they need to trust in you and your intuition as much as you do. That’s a challenge, and it can be incredibly frustrating at times. Depending on the situation, whether you’re dealing with medical professionals or loved ones, it can feel suffocating. You know yourself; you know your body, you know your intuition. The sensation is screaming at you, or showing itself with a giant neon sign, and everyone around you is ignorant to it. In turn you want to scream at them, have tantrums, the like.
Creative Intuition
‘Creative intuition’ is the process of trusting your intuition to know what needs what, what needs to go where, how something needs to be constructed or creative through intuitive means. It really isn’t a term that needs to be explained, but I did anyway. Sometimes if I over-explain in a blog post, it’s more for myself than for you, dear reader, as it’s how I process.
It’s something I’ve been honoured to witness, at great length, and often at weird hours of the night after being woken from deep sleep. I’ve been watching this artist come into themselves and really own her power. It’s been magnificent, to see their progression between that inner fighting of internal distrust to accepting the channel and allowing it to flow. Being on the sidelines while they find their own voice, their own magick, and pour that love and trust of self, ‘knowing thyself’ into their art; is a joy.
For this one individual, it is helping her come to terms with chronic illness, the showbag full of diagnoses and those still to come, and declaring that it won’t win over anymore.
It’s also something I’ve begun to reclaim for myself. I used to draw with Creative Intuition – at work with people who wanted to pass on messages to work friends, messages from the Old Gods, from the Ancestors. I would use it when I was making gris gris bags, or knowing which herbs to burn during personal rites. I’ve realised I express untowards anger when pushed into places or paths that my intuition is so deeply against.
For Myself
It’s allowed me to find the Goddess of the River Nile pendant, knowing which cards are to be at work. It’s screamed at me when the Office needed a shake up, that Herne the Hunter wanted to be moved to a different part of the house, where Elen of the Ways wanted to reside now. To an outsider it can often show as mania or bursts of ADHD, but that removes from the importance of myself trusting my own intuition.
This post has taken a week or so to write and affirm, and during this period Mabon has passed and my family has entered a period of grief having experienced too much death in such a short period. My heart still breaks for my mum, my nan, my uncle and cousins.
The last few weeks I’ve been drawn to certain things, certain places. My study of language has increased. I knew I wanted to revisit a piece of art I first did in 2001, my first and last time ever using oil paints. While I’m not completely happy with it (depending on how I view it), I do feel her pride each time I look at her.
It has also taken time to write this post in particular as initially, I was adament that my intuition was laying dormant behind a pile of rubble, never to be seen again, too difficult to reach. So naturally, the post couldn’t be posted because I wasn’t writing truth. It’s been more a case of, “right street, wrong location” with a lot of my intuition of late.
For example… I’m on Main Street, but WHICH Main Street?
The sensation of anger and hyperventilating when trying to go against my own intuition still rings true, as it happened again today. When I fight what I know to be truth and correct, and when I’m trying to justify (even to myself) why I am going against what my intuition is suggesting, it often looks like “hanger” – the sensation of “I’m angry because I am hungry”.
So how do I tap into my intuition?
This is where I’ve been needing others to assist in writing this blog post because honestly, I don’t know. Intuition has always played such a large and natural part of my life, I don’t know how to turn it off and on at will. It’s just there, it’s a matter of choosing to listen to it or not, and understanding if I’m on the correct street or not.
Trust your judgement. If you are someone who pleases others, be fully aware if that is what you’re doing and take a mental note. The mental note is for future reference – did you know what should’ve occured, and did you go against that instinct?
From a creative perspective, honestly, don’t question it. Just go with the flow and do as you need to do. Using my art above as an example, I didn’t know why my Oma needed a blue background. At age 16-17, I just knew she needed one. At age 38, I didn’t know why I was using blue tones, just that I had to begin with blue. Every time I tried to add a different blue, or tried to add purple, I was warned against it. I didn’t click to the use of the colour in my previous piece. Afterwards, Oma mentioned it being her favourite colour.
I’m sure there are books on this topic that will be of more use to you than some random blog you’ve stumbled across on your google travels.
“Ken uzelf.” Een van de belangrijkste lessen en/of gezegden (geloof ik) binnen de Craft, ongeacht welke tak je volgt.
Ik zal niet liegen – toen ik jonger was en natuurlijk alles wist, vond ik dat gezegde een beetje flauwekul. Ik begreep niet hoe je jezelf echt kon kennen: als je nooit stopt met leren en jezelf blijft uitdagen, kun je dan ooit op een punt komen dat je jezelf kent?
NB: Zelfs Pan heeft mij halverwege de twintig tijdens een workshop van Fio Parma op mijn naïviteit aangesproken.
En toen, weet je, tussen mijn 34e en 38e besefte en accepteerde ik dat ik een Autistische non-binaire trixische lesbienne ben met ADHD… dus ik begreep natuurlijk niet hoe belangrijk die zin was toen ik in zo’n ontkenning/ontkenning verkeerde over mijn eigen ik in alle aspecten.
De zin “Ken Uzelf” is dit jaar het thema van Mabon in ons huishouden. In ons huis begon een verschuiving en ik weet niet zeker of die plaatsvond voor of na de verklaring dat dit het jaar is waarin we “ons kreng maken”. We zijn begonnen terug te vorderen wat we de afgelopen drie jaar verloren hebben door de pandemie/gezondheidsdrama’s op alle fronten; we zijn begonnen het gebruik van de ruimte terug te vorderen en hebben onze intenties voor het jaar krachtig kenbaar gemaakt. We hebben enkele superbelangrijke afspraken gemaakt en beslissingen genomen over onze gezondheid die zijn uitgesteld of aangestoken (in mijn geval vooral aangestoken gedurende meer dan 20 jaar) en we hebben individuele niveaus van aanvaarding bereikt nu een periode van ontkenning en verdriet voorbij is.
Het is een leuk begin van het jaar geweest.
Ken Uzelf
Jezelf kennen is niet alleen jezelf een etiket opplakken. “Ik ben homo!”, “Ik ben een Kristalheks!” of “Ik ben een Sportbalfan!” Dat is leuk… weet je tot in je diepste wezen wanneer je moet stoppen? Wanneer iets afgelopen is? Wanneer je lichaam slaap nodig heeft, of groen, of om een bepaalde route niet te nemen? Kun je met zekerheid zeggen dat je verkeerd bent gehoord/gelogen/het gewoon helemaal mis hebt? Ben je afgestemd op je innerlijk weten? Kun je met zekerheid zeggen dat degenen om je heen in je leven zijn voor je eigen bestwil?
Er is een krachtige bevrijding die ontstaat als je begint ‘jezelf te kennen’, of tenminste jezelf accepteert, en dat is hoeveel krachtiger intuïtie wordt. Het is iets waar ik zelf nog aan werk, maar het is iets wat ik bij anderen heb mogen meemaken. Iemand naar de eerste hulp brengen voor één probleem, terwijl een ander, sterker en ernstiger probleem zich voordoet, hetzij daar, hetzij als we nog niet zo lang weg zijn, is bij één persoon twee keer gebeurd.
Daarmee komt ook de uitdaging om de mensen om je heen die op een ander trillingsniveau werken er bijna van te overtuigen dat zij net zoveel op jou en je intuïtie moeten vertrouwen als jij. Dat is een uitdaging, die soms ongelooflijk frustrerend kan zijn. Afhankelijk van de situatie, of je te maken hebt met medische professionals of geliefden, kan het verstikkend aanvoelen. Je kent jezelf; je kent je lichaam, je kent je intuïtie. Het gevoel schreeuwt naar je, of toont zich met een gigantisch neonbord, en iedereen om je heen heeft er geen weet van. Op je beurt wil je tegen ze schreeuwen, driftbuien hebben, enzovoort.
Creatieve Intuïtie
‘Creatieve intuïtie’ is het proces van vertrouwen op je intuïtie om te weten wat wat nodig heeft, wat waar moet komen, hoe iets geconstrueerd of creatief moet worden langs intuïtieve weg. Het is eigenlijk geen term die uitgelegd hoeft te worden, maar ik heb het toch gedaan. Als ik soms te veel uitleg in een blogbericht, is dat meer voor mezelf dan voor jou, beste lezer, want zo verwerk ik het.
Het is iets waarvan ik de eer heb gehad getuige te zijn, uitvoerig en vaak op vreemde uren van de nacht na gewekt te zijn uit een diepe slaap. Ik heb gezien hoe deze artiest tot zichzelf kwam en echt haar kracht bezat. Het was prachtig om hun vooruitgang te zien tussen dat innerlijke gevecht van intern wantrouwen naar het accepteren van het kanaal en het toelaten ervan. Aan de zijlijn staan terwijl zij hun eigen stem vinden, hun eigen magie, en die liefde en dat vertrouwen in zichzelf, “ken uzelf” in hun kunst gieten, is een genot.
Voor deze ene persoon helpt het haar in het reine te komen met chronische ziekte, de showtas vol diagnoses en die welke nog komen gaan, en te verklaren dat het niet meer zal overwinnen.
Het is ook iets wat ik voor mezelf ben gaan opeisen. Vroeger tekende ik met Creatieve Intuïtie – op het werk met mensen die boodschappen wilden doorgeven aan collega’s, boodschappen van de Oude Goden, van de Voorouders. Ik gebruikte het als ik gris gris zakken maakte, of als ik wist welke kruiden ik moest verbranden tijdens persoonlijke rituelen. Ik heb me gerealiseerd dat ik onaangename woede uit als ik op plaatsen of paden wordt geduwd waar mijn intuïtie zo tegen is.
Voor mezelf
Het heeft me in staat gesteld de hanger van de Godin van de Nijl te vinden en te weten welke kaarten er moeten liggen. Het heeft tegen me geschreeuwd toen het kantoor moest worden opgeschud, dat Herne de Jager naar een ander deel van het huis wilde, waar Elen van de Wegen nu wilde wonen. Voor een buitenstaander is het vaak te zien als manie of uitbarstingen van ADHD, maar dat neemt weg dat het belangrijk is dat ik op mijn eigen intuïtie vertrouw.
Het schrijven en bevestigen van dit bericht heeft ongeveer een week geduurd, en in die periode is Mabon voorbijgegaan en is mijn familie in een periode van rouw beland, omdat ze in zo’n korte tijd te veel doden hebben meegemaakt. Mijn hart breekt nog steeds voor mijn moeder, mijn oma, mijn oom en mijn neven en nichten.
De laatste weken voel ik me aangetrokken tot bepaalde dingen, bepaalde plaatsen. Mijn studie van de taal is toegenomen. Ik wist dat ik een kunstwerk uit 2001, de eerste en laatste keer dat ik olieverf gebruikte, opnieuw wilde bekijken. Hoewel ik er niet helemaal gelukkig mee ben (afhankelijk van hoe ik het bekijk), voel ik haar trots elke keer als ik er naar kijk.
Het heeft ook tijd gekost om dit bericht te schrijven, aangezien ik er aanvankelijk vast van overtuigd was dat mijn intuïtie sluimerend achter een hoop puin lag, om nooit meer gezien te worden, te moeilijk om te bereiken. Dus natuurlijk kon de post niet worden geplaatst omdat ik niet de waarheid schreef. Het is meer een geval van “juiste straat, verkeerde locatie” met veel van mijn intuïtie de laatste tijd.
Bijvoorbeeld… Ik ben in Hoofdstraat, maar WELKE Hoofdstraat?
Het gevoel van woede en hyperventilatie wanneer ik tegen mijn eigen intuïtie in probeer te gaan, klinkt nog steeds waar, zoals het vandaag weer gebeurde. Als ik vecht tegen wat ik weet dat waarheid en correct is, en als ik probeer te rechtvaardigen (zelfs voor mezelf) waarom ik indruis tegen wat mijn intuïtie suggereert, lijkt het vaak op een “hanger” – het gevoel van “ik ben boos omdat ik honger heb”.
Dus hoe maak ik gebruik van mijn intuïtie?
Hier heb ik anderen nodig gehad om te helpen bij het schrijven van deze blogpost, want eerlijk gezegd weet ik het niet. Intuïtie heeft altijd zo’n groot en natuurlijk deel van mijn leven gespeeld, dat ik niet weet hoe ik het naar believen uit en aan kan zetten. Het is er gewoon, het is een kwestie van kiezen om ernaar te luisteren of niet en begrijpen of ik in de goede straat zit of niet.
Vertrouw op je oordeel. Als je iemand bent die anderen een plezier doet, wees je er dan volledig van bewust of dat is wat je doet en let goed op. De mentale notitie is voor toekomstige referentie – wist je wat er had moeten gebeuren en ging je tegen dat instinct in?
Vanuit een creatief perspectief, eerlijk gezegd, twijfel er niet aan. Go with the flow en doe wat je moet doen. Met mijn kunst hierboven als voorbeeld, wist ik niet waarom mijn Oma een blauwe achtergrond nodig had. Op de leeftijd van 16-17 wist ik gewoon dat ze er een nodig had. Toen ik 38 was, wist ik niet waarom ik blauwe tinten gebruikte, alleen dat ik met blauw moest beginnen. Elke keer dat ik probeerde een ander blauw toe te voegen, of paars probeerde toe te voegen, werd ik ervoor gewaarschuwd. Ik klikte niet op het gebruik van de kleur in mijn vorige stuk. Achteraf zei Oma dat het haar favoriete kleur was.
Ik weet zeker dat er boeken over dit onderwerp zijn waar je meer aan zult hebben dan een willekeurige blog die je op je Google-reizen bent tegengekomen.
Book of Eucalypt 