Book of Eucalypt

I feel the need to write so I can release it, and properly move on. So much has happened in the last few weeks, and I have been so busy with garage sales, news of having to move, travelling for work… I have not been able to properly process anything.

First things first – there is Mitchell. I am going to name him by name. I spent YEARS believing that he was the child I was supposed to bare and was told that the Spirit World would be working overtime in trying to make this pregnancy happen. Pregnancy never happened with my ex-husband.

More recently, the idea was placed to me that he perhaps came-and-went, and the only time this could have occurred was in my early 20s. That perhaps this is where my PMDD really took over – those mood shifts that I always put down to getting out of an abusive relationship, could have been due to an early loss as so many develop PMDD with pregnancy. I will never know for sure, not retrospectively.

Mitchell first really appeared ten years ago, as the spirit of a 3–5-year-old. He was there when I was learning to properly connect with the Spirit World – he would be there on the red carpet, before the Art Deco lift doors, playing with Tonka trucks and toy trains. People in our community saw him, he would often hide behind my legs. I assumed he was to come. When pregnancy failed to happen each month (ex-husband, me being so large, lots of various factors) I let the idea go. Now that I am in chemical menopause, he is back. Now that I am giving over the idea of ever baring children, he has returned, but appears as a teenager.

I don’t know who or what he is. My time in meditation with him is often biased, because of course it is. I am leading meditation, of course I want to hear what I want to hear. Do I trust enough to believe that I am not the one controlling meditation? No, not always. Just as I often don’t trust my vision, or what I hear, or what I feel. I am too often a lyrebird.

I am writing to let go of this idea of the past. I am writing to help me understand who and what Mitchell is, what he represents, and how to tie it all in with this final chapter of this stage of life. I don’t want loose ends.

What I have noticed, however, is that when my body is wishing for children, I gain weight around my midriff. I gained with my ex-husband when I was desperate for Mitchell to eventuate, I am gaining a LOT of weight now with chemical menopause. My body is retaliating!

I want to properly understand so I can give him one last hug, so when I go to Randwick in the first quarter of 2024 and have my hysterectomy and oophorectomy (because that’s been confirmed this week!) I am READY.

I also would like someone to help guide me through…whatever is happening right now. I am working on a ritual for closer to the operation. I had one in mind for whatever Mitchell is, but right now I am not convinced because I don’t believe it necessary – I don’t have all my facts.

After twelve years of asking (begging) for my ovaries to be removed, it is happening. Does it help that I have adenomyosis, fibroids, and am anaphylactic to naproxen and all medications that can assist with pain relief? Yes. Does it help that I am intolerant to increased estrogen and progesterone, so continuing with chemical menopause means running the risk of ovarian cancer because I’m suicidal with the HRT I should be taking? Also, yes.

Does this mean that I am finally going to be free of Premenstrual Dysphoric Disorder before I’m 40, so really should plan another burial on the banks of the Murrumbidgee next Samhain? DEFINITELY YES!

There’s a lot to process and unpack here! As I write, and ponder, and mentally dig my own grave for Samhain, I am releasing all of this to the universe. Getting to this point has been a hard slog. It has been shit. It was ‘World Menopause Day’ two days ago, so here’s something dark I wrote for that.

It is World Menopause Day, and inspired by the beautiful words of someone here, I’m going to write my own. I don’t want to post in reply to hers because I don’t want to take away how beautiful and powerful her post is.

Mine is dark. Feel free to keep scrolling.

I began chemical menopause in June and it feels amazing. Once you accept the ebbs and flows are concentrated, you begin to love it. Once you get through the suicidal ideation of Hell Month has your body adjusts. Once you begin to taper out with finding the correct HRT. Once you work out that the needle must go on the left and the estrogel on the right arm or you still experience some PMDD. Once you accept that your wardrobe doesn’t fit anymore because the weight gain is a head fuck.

And despite being 39 and childless, I still have my cats, my inner children, and my angel to mother. I haven’t jumped a stage, I am still in that stage. I just get a few sneak previews before they’re released to the public.

I tell everyone that I am doing this to help break the hush-hush stigma.

My wish is that I could’ve glided into it. I wish I didn’t have the pain, the adverse reactions to increased estrogen and progesterone. I wish that I hadn’t spent the last decade wishing I could rip my ovaries from me, often with a pair of tongs. I wish I hadn’t resorted to self injury, alcohol abuse, food abuse, and suicide attempts because I didn’t know I was having a reaction to such a natural process when one owns ovaries.

I wish I had gotten to appreciate menses, and honour the flow and the bleeding, not just be so thankful TO be bleeding so I could end the monthly two-week suicidal bender – because the bleeding meant the toxic mood swings balancing out. I wish I had gotten to experience bleeding without severe pain. I wish I hadn’t become anaphylactic to the only means (then) to STOP the pain.

I wish I could’ve gotten to experience birth, and parenthood, all the things that society has drilled into us ovary owners that we must do. It’s not just for the sake of keeping society going anymore – it’s a rite of passage so deeply instilled that there must be something wrong if you don’t have children (often regardless to the WHY).

I wish I hadn’t developed premenstrual dysphoric disorder and didn’t have to be the bearer of news to other ovary owners, particularly after they’ve had children and their hormones changed, when I see them showing the same signs. I wish it didn’t take me ten years for a diagnosis and another ten to be heard again. I wish I didn’t have pain shooting to my toes from adenomyosis, or fibroid pain, or feel the right egg be released from its confines. I wish it didn’t feel like my lower back was being ripped apart when my uterus grew and pushed on my damaged hip muscles.

I wish I wasn’t someone who felt the need to post this. I wish I wasn’t a broken record in expressing how it’s just fucked sometimes as an owner of ovaries.

But I’ve not bled since July. I’ve not felt fibroid or adenomyosis pain. My PMDD has gone from chart-breaking to a numb hum and gone when the Zoladex is inserted on the left-hand side, and I only use one pump of Estrogel on my right arm.

I wish I wasn’t running the risk of developing ovarian cancer by not taking the progesterone, but I can’t handle anymore suicidal ideation. Not after three decades. Not after X many attempts. Not now that I know the Mental Health Ward is no place for someone like me.

I wish I could’ve been able to appreciate this body differently. I wish I didn’t hate it – the constant flow of darkness light darkness light. I wish I hadn’t lost friendships because of the toxicity oozing from me two weeks a month. I wish I didn’t make people walk on eggshells, wondering if I was going to direct my internal frustration on them, purely because they tried to be kind.

I wish I had been able to do chemical menopause sooner in life.

I know Spirit needs me to release all of this, and the more I ponder the more I know I need the burial.

The more I ponder, the more I believe Mitchell has evolved into the embodiment of everything I wanted, but convinced myself that I didn’t. With each bleed whilst in a hetero-marriage, with each item of baby wear my wife and I purchased in our old hopes and dreams that we’re now selling – it became easier to convince myself that I was OK with not being a parent.

And I’m not trying to fool myself or you, dear reader. My life now is not one of tiny humans, poopy nappies, and midnight feeds. I’m much more content pushing my wife in her wheelchair than I would be pushing a pram. But like the dreams I once had of becoming a graphic designer, or completing my Bachelor of Natural Science degree, this too is going to soon be a memory of a goal I once had.

I would love to understand just who and/or what Mitchell is before my ovaries are gone. I want to know so I know how to process completely. It’s the ending of a chapter I need to write.

---

Ik heb de behoefte om te schrijven zodat ik het kan uitbrengen en goed verder kan gaan. Er is de afgelopen weken zoveel gebeurd en ik heb het zo druk gehad met garageverkoop, nieuws over verhuizen, reizen voor werk… Ik heb niets goed kunnen verwerken.

Allereerst – is er Mitchell. Ik ga hem bij naam noemen. Ik bracht JAREN door met te geloven dat hij het kind was dat ik zou moeten baren en kreeg te horen dat de Spirit World overuren zou maken om deze zwangerschap te laten plaatsvinden. Zwangerschap is nooit gebeurd met mijn ex-man.

Meer recentelijk kwam het idee bij me op dat hij misschien kwam en ging, en de enige keer dat dit had kunnen gebeuren, was begin twintig. Dat dit misschien is waar mijn PMDD het echt overnam – die stemmingswisselingen die ik altijd neerlegde om uit een gewelddadige relatie te komen, had kunnen zijn te wijten aan een vroeg verlies, aangezien zo velen PMDD ontwikkelen met zwangerschap. Ik zal het nooit zeker weten, niet achteraf.

Mitchell verscheen voor het eerst echt tien jaar geleden, als de geest van een 3 – 5-jarige. Hij was erbij toen ik leerde om goed contact te maken met de Spirit World – hij zou daar op de rode loper zijn, voordat de Art Deco deuren opheft, spelen met Tonka-vrachtwagens en speelgoedtreinen. Mensen in onze gemeenschap zagen hem, hij verstopte zich vaak achter mijn benen. Ik nam aan dat hij zou komen. Toen de zwangerschap niet elke maand plaatsvond (ex-man, ik ben zo groot, veel verschillende factoren), liet ik het idee los. Nu ik in de chemische menopauze ben, is hij terug. Nu ik het idee geef om ooit kinderen te baren, is hij teruggekeerd, maar verschijnt als tiener.

Ik weet niet wie of wat hij is. Mijn tijd in meditatie met hem is vaak bevooroordeeld, want dat is het natuurlijk. Ik leid meditatie, natuurlijk wil ik horen wat ik wil horen. Vertrouw ik genoeg om te geloven dat ik niet degene ben die meditatie controleert? Nee niet altijd. Net zoals ik mijn visie, wat ik hoor of wat ik voel vaak niet vertrouw. Ik ben te vaak een lyrebird.

Ik schrijf om dit idee van het verleden los te laten. Ik schrijf om me te helpen begrijpen wie en wat Mitchell is, wat hij vertegenwoordigt en hoe ik het allemaal kan verbinden met dit laatste hoofdstuk van deze levensfase. Ik wil geen losse eindjes.

Wat me echter is opgevallen, is dat wanneer mijn lichaam kinderen wenst, ik rond mijn middenrif aankom. Ik heb gewonnen met mijn ex-man toen ik wanhopig op zoek was naar Mitchell om te eventueren, ik krijg nu VEEL gewicht met een chemische menopauze. Mijn lichaam neemt wraak!

Ik wil het goed begrijpen, zodat ik hem nog een laatste knuffel kan geven, dus als ik in het eerste kwartaal van 2024 naar Randwick ga en mijn hysterectomie en oforectomie heb (omdat dat deze week is bevestigd!) Ik ben KLAAR.

Ik zou ook willen dat iemand me helpt door te leiden … wat er nu ook gebeurt. Ik werk aan een ritueel voor dichter bij de operatie. Ik had er een in gedachten voor wat Mitchell ook is, maar op dit moment ben ik er niet van overtuigd omdat ik het niet nodig vind – Ik heb niet al mijn feiten.

Na twaalf jaar vragen (bedelen) om mijn eierstokken te verwijderen, gebeurt het. Helpt het dat ik adenomyose, vleesbomen en anafylactisch ben voor naproxen en alle medicijnen die kunnen helpen bij pijnverlichting? Ja. Helpt het dat ik intolerant ben voor meer oestrogeen en progesteron, dus doorgaan met de chemische menopauze betekent het risico lopen op eierstokkanker omdat ik suïcidaal ben met de HST die ik zou moeten nemen? Ook ja.

Betekent dit dat ik eindelijk vrij zal zijn van premenstruele dysphorische stoornis voordat ik 40 ben, dus zou ik echt een nieuwe begrafenis aan de oevers van de Murrumbidgee naast Samhain moeten plannen? ZEKER JA!

Er valt hier veel te verwerken en uit te pakken! Terwijl ik schrijf en nadenk en mentaal mijn eigen graf voor Samhain graaf, laat ik dit allemaal vrij aan het universum. Op dit punt komen was een harde klomp. Het is shit geweest. Het was ‘ Wereldmenopauzedag ’ twee dagen geleden, dus hier is iets duister dat ik daarvoor schreef.

Het is Wereldmenopauzedag en geïnspireerd door de mooie woorden van iemand hier, ga ik de mijne schrijven. Ik wil niet posten als antwoord op de hare omdat ik niet wil wegnemen hoe mooi en krachtig haar post is.

De mijne is donker. Voel je vrij om te blijven scrollen.

Ik begon in juni met de chemische menopauze en het voelt geweldig. Als je eenmaal accepteert dat de eb en vloed geconcentreerd zijn, begin je er van te houden. Als je eenmaal door de zelfmoordgedachten van Hell Month bent gekomen, is je lichaam aangepast. Zodra u begint af te bouwen met het vinden van de juiste HST. Als je er eenmaal achter bent dat de naald links moet gaan en de estrogel op de rechterarm, ervaar je nog steeds wat PMDD. Als je eenmaal accepteert dat je garderobe niet meer past, want de gewichtstoename is een head fuck.

En ondanks dat ik 39 en kinderloos ben, heb ik nog steeds mijn katten, mijn innerlijke kinderen en mijn engel voor moeder. Ik ben niet op een podium gesprongen, ik zit nog steeds in die fase. Ik krijg slechts een paar sneak previews voordat ze voor het publiek worden vrijgegeven.

Ik vertel iedereen dat ik dit doe om het stilte-stigma te doorbreken.

Mijn wens is dat ik erin had kunnen glijden. Ik wou dat ik niet de pijn had, de bijwerkingen van verhoogd oestrogeen en progesteron. Ik wou dat ik het afgelopen decennium niet had gewild dat ik mijn eierstokken van me kon rukken, vaak met een tang. Ik wou dat ik geen toevlucht had genomen tot zelfbeschadiging, alcoholmisbruik, voedselmisbruik en zelfmoordpogingen omdat ik niet wist dat ik een reactie had op zo’n natuurlijk proces wanneer men eierstokken bezit.

Ik wou dat ik menstruatie had gewaardeerd en de stroom en het bloeden had geëerd, niet alleen zo dankbaar zijn om te bloeden, zodat ik de maandelijkse suïcidale buigmachine van twee weken kon beëindigen – omdat de bloeding betekende dat de giftige stemmingswisselingen in evenwicht waren. Ik wou dat ik bloedingen had gekregen zonder hevige pijn. Ik wou dat ik geen anafylactische was geworden met de enige middelen (dan) om de pijn te stoppen.

Ik wou dat ik de geboorte en het ouderschap had kunnen ervaren, alle dingen die de samenleving in ons heeft geboord, eierstokbezitters die we moeten doen. Het is niet alleen om de samenleving meer op de been te houden – het is een overgangsrite die zo diep doordrongen is dat er iets mis moet zijn als je geen kinderen hebt (vaak ongeacht de WAAROM).

Ik wou dat ik geen premenstruele dysfore stoornis had ontwikkeld en niet de drager van nieuws hoefde te zijn voor andere eierstokbezitters, vooral nadat ze kinderen hadden gekregen en hun hormonen waren veranderd, als ik ze dezelfde tekens zie vertonen. Ik wou dat het me geen tien jaar kostte om een diagnose te stellen en nog eens tien om weer te worden gehoord. Ik wou dat ik geen pijn had door adenomyose of vleespijn op mijn tenen te schieten, of voelde dat het juiste ei van zijn buik werd losgelaten. Ik wou dat het niet voelde alsof mijn onderrug uit elkaar werd gescheurd toen mijn baarmoeder groeide en op mijn beschadigde heupspieren duwde.

Ik wou dat ik niet iemand was die de behoefte voelde om dit te posten. Ik wou dat ik geen gebroken record was door uit te drukken hoe het soms gewoon wordt geneukt als eigenaar van eierstokken.

Maar ik bloed niet sinds juli. Ik heb geen pijn in vleesbomen of adenomyose gevoeld. Mijn PMDD is van het breken van grafieken naar een gevoelloos gezoem gegaan en is verdwenen wanneer de Zoladex aan de linkerkant wordt geplaatst, en ik gebruik maar één pomp Estrogel op mijn rechterarm.

Ik wou dat ik niet het risico liep om eierstokkanker te ontwikkelen door het progesteron niet te nemen, maar ik kan geen suïcidale idee meer aan. Niet na drie decennia. Niet na X veel pogingen. Niet nu ik weet dat de afdeling geestelijke gezondheid geen plaats is voor iemand zoals ik.

Ik wou dat ik dit lichaam anders had kunnen waarderen. Ik wou dat ik het niet haatte – de constante stroom van duisternis licht duisternis licht. Ik wou dat ik geen vriendschappen had verloren vanwege de giftigheid die twee weken per maand van me sijpelde. Ik wou dat ik mensen niet op eierschalen liet lopen en me afvroeg of ik mijn interne frustratie op hen zou richten, puur omdat ze probeerden aardig te zijn.

Ik wou dat ik eerder in mijn leven de chemische menopauze had kunnen doen.

Ik weet dat Spirit me nodig heeft om dit allemaal los te laten, en hoe meer ik nadenk, hoe meer ik weet dat ik de begrafenis nodig heb.

Hoe meer ik nadenk, hoe meer ik geloof dat Mitchell is geëvolueerd naar de belichaming van alles wat ik wilde, maar ik overtuigde mezelf ervan dat ik dat niet deed. Bij elke bloeding tijdens een hetero-huwelijk, met elk item van babyslijtage mijn vrouw en ik kocht in onze oude hoop en dromen dat we nu – verkopen, werd het gemakkelijker om mezelf ervan te overtuigen dat het goed met me ging om niet te zijn een ouder.

En ik probeer mezelf of jou niet voor de gek te houden, beste lezer. Mijn leven is nu niet een van de kleine mensen, poepluiers en middernachtfeeds. Ik ben veel tevredener om mijn vrouw in haar rolstoel te duwen dan dat ik een kinderwagen zou duwen. Maar net als de dromen die ik ooit had om grafisch ontwerper te worden of mijn Bachelor of Natural Science-graad te behalen, ook dit zal binnenkort een herinnering zijn aan een doel dat ik ooit had.

Ik zou graag willen begrijpen wie en / of wat Mitchell is voordat mijn eierstokken verdwenen zijn. Ik wil het weten, zodat ik weet hoe ik het volledig moet verwerken. Het is het einde van een hoofdstuk dat ik moet schrijven.