[ a mini Samhain story ]
I am a child of an only parent – my father raising my older brother and I. Sure, he had partners, but it never lasted long, and at the end of the day it was always just the three of us. I learnt from a young age that something happened shortly after I was born, and we had to move away from the rest of our family. It wasn’t like I was ever alone – I grew up playing in the street with the neighbours kids, and each weekend my father was always catching up with the adults over a beer and whatever sport the season allowed.
My favourite time of the year was when our family would come visit. My father told me that because of what happened, they could only visit once a year. Apparently, I used to cry when they had to leave when I was rather young, but I soon learned that some time with them was better than none. It meant once a year I got to play with my grandparents, show them the new drawing on the fridge, or hear them comment about how much I’ve grown. As I grew up my grandmother would help me with my knitting – I purposely left pieces near completion so I could finish them off with her. My brother would follow my grandfather around the house (who was convinced my father hadn’t fixed one thing or another properly), tool box in hand, mimicking the tisks and displeased looks.
Each year would begin with my father picking up the phone and dialing, telling my grandparents to come over the following night for dinner. The house would be buzzing with energy as we prepare: a beautiful roast with various vegetables, getting the good crockery out and making sure the dinner table was beautifully set. My brother and I would help do a big clean of the house, make sure our rooms were tidy because of course we wanted to present well to our grandparents!
Around lunch time we’d see two figures coming up the driveway, and we’d fight to be first to greet them at the door. Nothing beats hugs from your grandparents after a long time not seeing them.
As I got older, I started to understand things differently. I noticed that my father never dialed the same number twice. One year he forgot to dial completely, but they still arrived the next day. We never took photographs, or videos when camera phones became a thing. One year our mother came to dinner, which my grandparents apparently orchestrated without my father knowing. He spent a lot of time pretending he wasn’t crying over a past he hadn’t quite healed from. My brother and I liked being able to get to know the woman who birthed us, finding that missing piece of ourselves. I remember asking why she looked just like the photograph we had of her, and she laughed it off saying she had a great skin care regime.
And then it happened. A car clipped me running a red light. It was quick, and I was never in pain. I simply took my grandmothers hand, stepped out of my body, and that was that.
It was a long eight months for my father and my brother. They went through the stages of mourning, as one does, then excitement as they counted down to Samhain. The first year it was me who lead my grandparents up the driveway, and it was me who ran into the open arms of my brother, joyful to be able to hug him once again. It was me who wiped my father’s tears away as he cried over peeling potatoes, complaining that it takes longer now I’m not there to assist from the beginning.
Once a year I take my seat between my father and my brother over dinner. Once a year I get to spend some physical time with my father and his new partner. I witnessed my brother and his new wife be handfasted in our back yard, and always comment on how big my niece is getting. She used to show me the new drawings on the fridge, then the new tricks she can do on her skateboard, and now how well she can change her baby brother’s nappy.
Once a year we forget that there’s a veil separating us. We sit at the table, enjoy a meal, enjoy a laugh in each other’s company, and begin counting down all over again.
[ een klein Samhain verhaal ]
Ik ben een kind van een enige ouder – mijn vader voedt mijn oudere broer en ik op. Natuurlijk had hij partners, maar het duurde nooit lang en uiteindelijk waren we met z’n drieën. Ik leerde van jongs af aan dat er iets gebeurde kort na mijn geboorte en dat we moesten verhuizen van de rest van ons gezin. Het was niet alsof ik ooit alleen was – Ik ben opgegroeid met spelen op straat met de kinderen van de buren, en elk weekend haalde mijn vader altijd de volwassenen in voor een biertje en welke sport het seizoen ook toestond.
Mijn favoriete tijd van het jaar was wanneer onze familie op bezoek zou komen. Mijn vader vertelde me dat ze vanwege wat er gebeurde maar één keer per jaar konden bezoeken. Blijkbaar huilde ik altijd toen ze moesten vertrekken toen ik nog jong was, maar ik leerde al snel dat een tijdje bij hen beter was dan geen. Het betekende dat ik eens per jaar met mijn grootouders mocht spelen, hen de nieuwe tekening op de koelkast moest laten zien of ze kon horen zeggen hoeveel ik ben gegroeid. Toen ik opgroeide, zou mijn grootmoeder me helpen met het breien van –. Ik heb met opzet stukken bijna voltooid, zodat ik ze met haar kon afmaken. Mijn broer volgde mijn grootvader door het huis (die ervan overtuigd was dat mijn vader het een of ander niet goed had gerepareerd), gereedschapskist in de hand, de tisks nabootste en een ontevreden uiterlijk had.
Elk jaar zou mijn vader de telefoon opnemen en bellen en tegen mijn grootouders zeggen dat ze de volgende nacht zouden komen eten. Het huis zou zoemen van energie terwijl we ons voorbereiden: een prachtig gebraad met verschillende groenten, het goede serviesgoed eruit halen en ervoor zorgen dat de eettafel prachtig gedekt is. Mijn broer en ik zouden helpen om het huis schoon te maken, ervoor te zorgen dat onze kamers netjes waren, want we wilden natuurlijk goed presenteren aan onze grootouders!
Rond lunchtijd zagen we twee figuren de oprit op komen en we zouden vechten om de eerste te zijn om ze aan de deur te begroeten. Er gaat niets boven knuffels van je grootouders na lang niet te hebben gezien.
Naarmate ik ouder werd, begon ik de dingen anders te begrijpen. Ik merkte dat mijn vader nooit twee keer hetzelfde nummer heeft gebeld. Een jaar vergat hij volledig te bellen, maar de volgende dag kwamen ze nog steeds aan. We hebben nooit foto’s of video’s gemaakt toen cameratelefoons iets werden. Op een jaar kwam onze moeder eten, wat mijn grootouders blijkbaar orkestreerden zonder dat mijn vader het wist. Hij bracht veel tijd door met te doen alsof hij niet huilde om een verleden waar hij niet helemaal van genezen was. Mijn broer en ik vonden het leuk om de vrouw te leren kennen die ons heeft geboren en dat ontbrekende stukje van onszelf heeft gevonden. Ik herinner me dat ik vroeg waarom ze er precies zo uitzag als de foto die we van haar hadden, en ze lachte erom en zei dat ze een geweldig huidverzorgingsregime had.
En toen gebeurde het. Een auto knipte me met een rood licht. Het ging snel en ik had nooit pijn. Ik pakte gewoon de hand van mijn grootmoeder, stapte uit mijn lichaam en dat was dat.
Het duurde acht maanden voor mijn vader en mijn broer. Ze doorliepen de stadia van rouw, zoals men doet, en vervolgens opwinding terwijl ze tot Samhain telden. Het eerste jaar was ik het die mijn grootouders de oprit op leidde, en ik rende in de open armen van mijn broer, blij om hem weer te kunnen knuffelen. Ik was het die de tranen van mijn vader wegveegde terwijl hij huilde over het schillen van aardappelen en klaagde dat het langer duurt nu ik er niet ben om vanaf het begin te helpen.
Een keer per jaar ga ik tijdens het eten tussen mijn vader en mijn broer zitten. Een keer per jaar breng ik wat fysieke tijd door met mijn vader en zijn nieuwe partner. Ik zag hoe mijn broer en zijn nieuwe vrouw met de hand vastzaten in onze achtertuin en altijd commentaar gaven op hoe groot mijn nichtje wordt. Ze liet me altijd de nieuwe tekeningen op de koelkast zien, dan de nieuwe trucs die ze op haar skateboard kan doen, en nu hoe goed ze de luier van haar broertje kan veranderen.
Een keer per jaar vergeten we dat er een sluier is die ons scheidt. We zitten aan tafel, genieten van een maaltijd, lachen in elkaars gezelschap en beginnen helemaal opnieuw af te tellen.
Book of Eucalypt 
Leave a comment