Book of Eucalypt

I feel that there needs to be clarification of sorts, because so many see the “Inner Child” as a child, a toddler, someone still needing a reminder to use the toilet or the potty, someone who’s not long out of nappies/diapers who is still learning to colour in between the lines.

The Inner Child is one of numerous age groups, numerous aspects of self, depending on where in life you were when the trauma happened.

For example…my little ones are still quite carefree. My ‘trauma’ happened from puberty because that’s when the physical abuse began on my body FROM my body. That’s when the depression, the anxiety, the self-injury all came into play. So I have an Inner Child, name unknown, that is in the 11-18 age bracket. I honestly don’t know where I stand with them. I don’t know if I’ve worked with them, I don’t know if the trauma they experienced has been dealt with, but when I try to think of them I get no emotional memory, no physical memory. It could be tied in with other trauma periods of my life that I can’t access at 39. I may have helped them through in my late 20s, or early 30s, but I honestly can’t say for sure.

I’ve talked often enough about my “PMDD-Self”, with Name Undisclosed. It could be that She is shielding them from me, or it could just be that she’s happy and looking after my little ones.

Yesterday I made a stronger connection with the next Inner Child I am to develop a proper relationship with and discovered that this is who PMDD-Self has been protecting against me. Not the other way around – they’ve been hiding this aspect of self, all the memories that accompany them, FROM me. I am the abuser in this strange, internal relationship with self after all. She has confirmed she wants she/her pronouns, I’ve been given a name for her, and I know where within my memory and brain-space she resides.

If PMDD-Self lived in a Cave with candles littering the walls and a well in the centre, this 19-24 Inner Child lives in stark contrast: she is in a two-bedroom unit with a dingy kitchen, with her cat and a resident ghost.

As I dive deeper into this world and build this connection, I do feel it is important to ensure I ask the Goddess Damara along with me. I first began working with her in my late 20s/early 30s and that’s when I first discovered that she is the ultimate keeper (for lack of a better term) of all of our Inner Children. If you are to enter a meditation with Damara, and she does not want you to meet your Inner Child for whatever reason, you won’t be meeting with them. Absolutely not. I do have a meditation somewhere for Damara but cannot find an electronic copy. I shall look within my very old Books of Shadows from ten years ago.

If you are wanting to work with your Inner Child, there is one particular guided meditation on Spotify I have found to connect with. I’m particular – if someone sounds like they have ego within their voice, I’m hitting skip! This one is by Steven Webb. I do suggest you pause it if you want to dive deeper within meditation, as I often find I need a bit longer, but I love his meditations as it’s almost like a switch flicks for me to go into that space. His meditations have been helping me regain my practice (and when we’re out of the cost-of-living crisis I will be helping with that cuppa!)

Working with this particular Inner Child, let’s call her Ö, I am finding a lot of memories have been unlocked. I am remembering aspects of life, thoughts, dreams, scenarios, that have been kept from me, and quite-rightly so. I was not in a space to accept them and utilise those memories for good. I wasn’t ready for them.

I my last post I also mentioned that it feels as though a lot of my memories have been romanticised. And while this is still true about MANY aspects, I’ve been told it is also because the painful memories from a certain string of life has been processed. It’s dealt with.

It feels like a very Autistic-me thing to say that! I am much the same with my work – there is no need to dwell on tasks that have been processed and put aside, or completed. They’re done. That’s how I need to process this development of why I’m only being ALLOWED to feel the good memories of Ö, because either I’m not yet ready to help her through that OR the painful aspects have been dealt with (which I believe to be the case).

I feel more whole. I’ve gone through so much in the last decade and more where I’ve felt so…I don’t want to say broken because that’s not it. More like a puzzle with a few pieces hiding on the floor or under the box.

It’s a nice feeling, coming home to oneself.

---

Ik ben van mening dat er een soort verduidelijking moet zijn, omdat zo velen het “ Binnenkind ” zien als een kind, een peuter, iemand die nog steeds een herinnering nodig heeft om het toilet of het potje te gebruiken, iemand die niet lang geen luiers / luiers heeft die nog steeds tussen de regels leert kleuren.

Het Innerlijke Kind is een van de vele leeftijdsgroepen, talloze aspecten van het zelf, afhankelijk van waar in het leven je was toen het trauma plaatsvond.

Mijn kleintjes zijn bijvoorbeeld nog steeds vrij zorgeloos. Mijn ‘ trauma ’ gebeurde vanaf de puberteit, want toen begon het fysieke misbruik op mijn lichaam vanuit mijn lichaam. Toen kwamen de depressie, de angst, de zelfverwonding allemaal in het spel. Dus ik heb een Binnenkind, naam onbekend, dat staat in de leeftijdscategorie 11-18 jaar. Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik bij hen sta. Ik weet niet of ik met ze heb gewerkt, ik weet niet of het trauma dat ze hebben meegemaakt is afgehandeld, maar als ik eraan probeer te denken, krijg ik geen emotioneel geheugen, geen fysiek geheugen. Het kan verband houden met andere traumaperiodes van mijn leven waar ik op 39-jarige leeftijd geen toegang toe heb. Ik heb ze misschien eind twintig of begin dertig geholpen, maar ik kan het eerlijk gezegd niet met zekerheid zeggen.

Ik heb vaak genoeg gepraat over mijn “ PMDD-Self ”, met naam niet bekendgemaakt. Het kan zijn dat ze ze tegen mij beschermt, of het kan gewoon zijn dat ze gelukkig is en voor mijn kleintjes zorgt.

Gisteren heb ik een sterkere band gelegd met het volgende Innerlijke Kind waarmee ik een goede relatie moet ontwikkelen en ontdekte dat dit is wie PMDD-Self tegen mij heeft beschermd. Niet andersom – ze hebben dit aspect van zichzelf verborgen gehouden, alle herinneringen die hen vergezellen, VAN mij. Ik ben tenslotte de misbruiker in deze vreemde, interne relatie met mezelf. Ze heeft bevestigd dat ze haar voornaamwoorden wil, ik heb een naam voor haar gekregen en ik weet waar ze zich in mijn geheugen en hersenruimte bevindt.

Als PMDD-Self in een grot woonde met kaarsen die de muren bezaaien en een put in het midden, leeft dit 19-24 innerlijke kind in schril contrast: ze zit in een unit met twee slaapkamers met een groezelige keuken, met haar kat en een geest.

Terwijl ik dieper in deze wereld duik en deze verbinding opbouw, vind ik het belangrijk om ervoor te zorgen dat ik het samen met mij aan de godin Damara vraag. Ik begon voor het eerst met haar te werken eind twintig/begin jaren 30 en toen ontdekte ik voor het eerst dat ze de ultieme keeper is (bij gebrek aan een betere term) van al onze Innerlijke Kinderen. Als je een meditatie met Damara wilt beginnen, en ze wil niet dat je je Innerlijke Kind om welke reden dan ook ontmoet, dan zul je ze niet ontmoeten. Absoluut niet. Ik heb ergens een meditatie voor Damara, maar kan geen elektronische kopie vinden. Ik zal kijken in mijn zeer oude Books of Shadows van tien jaar geleden.

Als je met je innerlijke kind wilt werken, is er een bepaalde geleide meditatie op Spotify waarmee ik contact heb gevonden. Ik ben bijzonder – als iemand klinkt alsof ze ego in hun stem hebben, sla ik skip! Deze is van Steven Webb. Ik stel voor dat je het pauzeert als je dieper in meditatie wilt duiken, omdat ik vaak merk dat ik wat langer nodig heb, maar ik hou van zijn meditaties, want het is bijna als een schakelaar voor mij om die ruimte in te gaan. Zijn meditaties hebben me geholpen mijn praktijk terug te krijgen (en als we uit de kosten van levensonderhoud zijn, zal ik helpen met die kop koffie!)

Als we met dit specifieke Inner Child werken, laten we haar Ö noemen, ik merk dat veel herinneringen zijn ontgrendeld. Ik herinner me aspecten van het leven, gedachten, dromen, scenario’s die mij zijn onthouden, en terecht. Ik was niet in een ruimte om ze te accepteren en die herinneringen voorgoed te gebruiken. Ik was er niet klaar voor.

Ik heb in mijn laatste bericht ook gezegd dat het voelt alsof veel van mijn herinneringen zijn geromantiseerd. En hoewel dit nog steeds waar is over VEEL aspecten, is mij verteld dat het ook komt omdat de pijnlijke herinneringen aan een bepaalde levensreeks zijn verwerkt. Het wordt afgehandeld.

Het voelt als een heel autistisch ding om dat te zeggen! Ik ben vrijwel hetzelfde met mijn werk – het is niet nodig stil te staan bij taken die zijn verwerkt, opzij gezet of voltooid. Ze zijn klaar. Zo moet ik deze ontwikkeling verwerken waarom ik alleen de goede herinneringen van Ö mag voelen, want ofwel ben ik nog niet klaar om haar daarbij te helpen OF de pijnlijke aspecten zijn behandeld (wat volgens mij het geval is).

Ik voel me meer heel. Ik heb het afgelopen decennium zoveel meegemaakt en meer waar ik me zo voelde…Ik wil niet gebroken zeggen, want dat is het niet. Meer als een puzzel met een paar stukjes die zich op de grond of onder de doos verstoppen.

Het is een fijn gevoel om bij jezelf thuis te komen.