Book of Eucalypt

When I wanted to write this with my topic in mind, the first word that came was ‘Gebruikt’ which is Dutch for ‘used’. I believe it is “her” way of saying she doesn’t want to be used as a topic for a blog to meet quota, but this is for me first and foremost.

I’ve written a few times about working with the Inner Child (or children, they exist in different age groups throughout life) and I know I’ve written about this one particular “Inner Child” and I’m using quotation marks because she is so much more than that. More recently I’ve been describing her as my “PMDD Self” and now that I am leaving that world, her role is changing.

I’m up to my third injection of Zoladex for Chemical Menopause. After my initial “Hell Month” I was able to start Estrogel (because patches weren’t available) and it’s made a world of difference for me mentally. I’m putting on weight (not wanted), my boobs have gotten bigger, and I’m not suicidal on a daily basis – that one I’m really REALLY enjoying. I’m at the gym almost every day (at least 6 days a week), I’ve finished one Conqueror Challenge (The Flower Path) and am working my way through two others (“rowing” the English Channel, walk/cycling the Great Ocean Road). I’m reading tarot again, I’m drawing, I’m tuning into spirit stronger than ever. I’m also seeing a psychologist, which has been incredibly beneficial.

One of the things we touched on recently was talking about my “PMDD Identity” – that aspect of self that has her own name; about how I feel as though I can be two (or more) people but at the same time still integrated; how I disassociate to protect myself so I don’t hold onto things that can bring me harm. I’ve also realised that why my memory is split is because in PMDD mode, those memories aren’t mine, per se. They don’t belong to me when I’m not in that dark world of hormonal bullshittery, just like I can’t remember being ‘ok’ when I’m in PMDD. And the homework (so to speak) has been about talking with this aspect of self.

Going through past writings I found this from 2015 – I refer to her as my “17-24 Inner Child”. I have worked with her on and off since this was initially written, and she is more than just an ‘Inner Child’. We discussed the idea of her being my Protector. In the moment, I couldn’t remember my previous talks with her. In the moment, I couldn’t remember that I know why she is here. And it is a “She” – despite me being non-binary, this aspect of self is very much female.

She, name to be protected, is a Protector. More than just my “PMDD Self” and more than just my “Inner Child age group 17-24” She came on board during the darkest aspects of my inner world turmoil. She began to help me when I first began self-injury, when I would scream for help (but it was the 90s and everyone was deaf), when I first began writing practice suicide letters to those around me because I was adamant that I would become that statistic. She reminded me to always clean the blade, and to make sure I had tissues nearby. And I promised HER that I would never use self-injury as a final way out. She was here when I began abusing alcohol and prescription medication, and when I went through a bulimic stage. She protected me when I knew I wasn’t straight, as it was a very bad time in the 90s and I got scared, so I accidentally fell asleep in that closet…for a long, long time!

She, name to be protected, is here to protect me from myself. She protected me from becoming a statistic each and every month that PMDD came and took over. She helped me deal with the shit-show that is my life controlled by hormones for all these years, and she protected me to ensure I – we – stayed alive.

Every so often I get annoyed that I’m AuDHD, that I dissociate, that I no doubt have a collection of other things yet to be labelled. But other times I’m so thankful that I have Her, because I was saved (in a sense).

Next month I am walking the ‘Out of the Shadows’ Walk for Lifeline Australia. I will be doing the 10km walk, which will be the furthest tracked walk I’ve done in my new-wave of health. I’ve nominated my childhood best-friend to walk in honour of. But I also want to mention one of my teachers, and my brothers childhood bestie, because I occasionally get messages from them. And in a morbid sense, my deadname, because she attempted…a few times…and She (name protected) helped save her so I (Rowan) could come to be.

I wouldn’t be here today had I not learnt to disassociate, and I certainly wouldn’t be here if it weren’t for Her, name protected.

I am not scared of the dark, but I am scared of the darkness. In the dark, your eyes can adjust, you can see outlines or shapes. There is always a shadow reminding you of where the direction of light is coming from. In the darkness, there is no light for your eyes to adjust to. There is no fire to keep you warm. There is no shadow.

In the darkness, it is my self huddled in a corner scared of what I cannot see. It is the shaking, and the inner turmoil that continues to haunt my mind, to play tricks and tell me lies. It is the scabs of my past that won’t heal, but rather festers and grows ever painful, regardless to how to try to address and treat the problem.

Me, apparently. ‘The Continuous Battle with Shadow’, 2015.

Toen ik dit wilde schrijven met mijn onderwerp in gedachten, was het eerste woord dat kwam ‘ Gebruikt ’ dat Nederlands is voor ‘ gebruikt ’. Ik geloof dat het “ haar ” manier is om te zeggen dat ze niet wil worden gebruikt als onderwerp voor een blog om quota te halen, maar dit is in de eerste plaats voor mij.

Ik heb een paar keer geschreven over het werken met het innerlijke kind ( of kinderen, ze bestaan gedurende het hele leven in verschillende leeftijdsgroepen ) en ik weet dat ik over deze ene “ Binnenkind ” heb geschreven en ik gebruik aanhalingstekens omdat ze zoveel meer is dan dat. Meer recentelijk beschreef ik haar als mijn “ PMDD Self ” en nu ik die wereld verlaat, verandert haar rol.

Ik ben klaar voor mijn derde injectie Zoladex voor chemische menopauze. Na mijn eerste “ Hell Month ” kon ik Estrogel ( starten omdat patches niet beschikbaar waren ) en het heeft mentaal een wereld van verschil gemaakt. Ik kom aan ( niet gewenst ), mijn borsten zijn groter geworden en ik ben niet dagelijks suïcidaal – die ik echt ECHT geniet. Ik ben bijna elke dag in de sportschool ( minstens 6 dagen per week ), Ik heb één Conqueror Challenge ( The Flower Path ) afgerond en werk me een weg door twee andere ( “ het Engelse kanaal, loop / fiets de Great Ocean Road ”. Ik lees weer tarot, ik teken, ik stem af op een geest die sterker is dan ooit. Ik ga ook naar een psycholoog, wat ongelooflijk nuttig is geweest.

Een van de dingen die we onlangs aanraakten, was praten over mijn “ PMDD-identiteit ” – dat zelfaspect dat haar eigen naam heeft; over hoe ik het gevoel heb dat ik twee ( of meer ) mensen kan zijn, maar tegelijkertijd nog steeds geïntegreerd; hoe ik afstand neem om mezelf te beschermen, zodat ik niet vasthoud aan dingen die me schade kunnen berokkenen. Ik heb me ook gerealiseerd dat waarom mijn geheugen wordt gesplitst, is omdat in de PMDD-modus die herinneringen niet per se van mij zijn. Ze zijn niet van mij als ik niet in die donkere wereld van hormonale onzin ben, net zoals ik me niet kan herinneren dat ik ‘ ok ’ ben als ik in PMDD ben. En het huiswerk ( om zo te zeggen ) ging over praten met dit aspect van zichzelf.

Toen ik eerdere geschriften doornam, vond ik dit uit 2015 –. Ik noem haar mijn “ 17-24 Binnenkind ”. Ik heb met haar aan en uit gewerkt sinds dit in eerste instantie was geschreven, en ze is meer dan alleen een ‘ Binnenkind ’. We bespraken het idee dat ze mijn beschermer zou zijn. Op dit moment kon ik me mijn eerdere gesprekken met haar niet herinneren. Op dit moment kon ik me niet herinneren dat ik weet waarom ze hier is. En het is een “ Ze ” – ondanks dat ik niet-binair ben, is dit aspect van het zelf heel erg vrouwelijk.

Ze, naam om beschermd te worden, is een beschermer. Meer dan alleen mijn “ PMDD Self ” en meer dan alleen mijn “ Inner Child leeftijdsgroep 17-24 ” Ze kwam aan boord tijdens de donkerste aspecten van mijn onrust in de binnenwereld. Ze begon me te helpen toen ik voor het eerst zelfverwonding begon, toen ik om hulp schreeuwde ( maar het was de jaren 90 en iedereen was doof ), toen ik voor het eerst begon met het schrijven van zelfmoordbrieven aan de mensen om me heen omdat ik onvermurwbaar was dat ik die statistiek zou worden. Ze herinnerde me eraan dat ik het mes altijd moest schoonmaken en dat ik tissues in de buurt had. En ik beloofde HAAR dat ik zelfverwonding nooit zou gebruiken als laatste uitweg. Ze was hier toen ik begon met het misbruiken van alcohol en voorgeschreven medicijnen, en toen ik door een boulimisch stadium ging. Ze beschermde me toen ik wist dat ik niet hetero was, want het was een heel slechte tijd in de jaren 90 en ik werd bang, dus ik viel per ongeluk in slaap in die kast … lang, lange tijd!

Ze, naam om beschermd te worden, is hier om me tegen mezelf te beschermen. Ze beschermde me om elke maand een statistiek te worden dat PMDD kwam en het overnam. Ze hielp me om te gaan met de shit-show die mijn leven al die jaren beheerst door hormonen, en ze beschermde me om ervoor te zorgen dat ik – we – in leven bleef.

Af en toe raak ik geïrriteerd dat ik AuDHD ben, dat ik distantieer, dat ik ongetwijfeld een verzameling andere dingen heb die nog moeten worden geëtiketteerd. Maar andere keren ben ik zo dankbaar dat ik haar heb, omdat ik in zekere zin ( gered ben ).

Volgende maand loop ik de ‘ Out of the Shadows ’ Walk for Lifeline Australia. Ik zal de wandeling van 10 km maken, wat de verste wandeling zal zijn die ik heb gemaakt in mijn nieuwe gezondheidsgolf. Ik heb mijn beste vriend uit mijn jeugd genomineerd om te wandelen ter ere van. Maar ik wil ook een van mijn leraren noemen, en de beste van mijn broer, omdat ik af en toe berichten van hen krijg. En in morbide zin, mijn dode naam, omdat ze probeerde … een paar keer … en zij ( naam beschermd ) hielp haar te redden zodat ik ( Rowan ) kon worden.

Ik zou hier vandaag niet zijn als ik niet had geleerd om afstand te nemen, en ik zou hier zeker niet zijn als het niet voor Haar was, naam beschermd.

Ik ben niet bang voor het donker, maar ik ben bang voor de duisternis. In het donker kunnen je ogen zich aanpassen, je kunt contouren of vormen zien. Er is altijd een schaduw die je eraan herinnert waar de lichtrichting vandaan komt. In de duisternis is er geen licht voor je ogen om je aan aan te passen. Er is geen vuur om je warm te houden. Er is geen schaduw.

In de duisternis zit ik in een hoek, bang voor wat ik niet kan zien. Het is het schudden en de innerlijke onrust die mijn geest blijft achtervolgen, trucs speelt en me leugens vertelt. Het zijn de korstjes uit mijn verleden die niet genezen, maar eerder ettert en steeds pijnlijker wordt, ongeacht hoe ze het probleem moeten aanpakken en behandelen.

Ik, blijkbaar. ‘The Continuous Battle with Shadow’, 2015.