Book of Eucalypt

I wanted to lay down and bawl. I wanted to outstretch my hand, bury it deep within the confines of a concrete grave and reach for his. I wanted to feel his embrace physically one last time. I wanted all these things I couldn’t have, and I fought to allow myself to just go with it because it wasn’t me wanting those things.

(And because there were shards of broken glass.)

The more I dive into the world of Ancestor Work (I need to find a better name… because it’s more than working with the Ancestors and they’re not just “spirit guides” as that sounds too… less than…) the more I feel sad at times. I go to the local Cemetery near my work on lunch walks when it’s not raining, and I allow them to guide me to who needs a visit. I often don’t find the same people twice, and I’m told when to shoosh so I don’t upset the children. It’s also more than “opening yourself to Spirit” or “Mediumship” because in this very moment those words don’t feel like they represent what’s going on.

I feel sad because the more time goes on, so many feel forgotten. I’m making note to at least know the names of at least to my great-great-grandparents because I want to know them, I want them to be remembered. It’s not for family history – it’s to help understand self. It is to honour the blood line, and to put all the pieces together for all the things about self that I have struggled to understand for so long.

When I go to the local cemetery for my walks, I love saying hello to the Sisters – a line of two dozen Catholic Sisters that have passed on. I try to greet people by name as I walk past them, I make sure I don’t take personal phone calls while there. I’m very careful with what I say and discuss, particularly in newer areas that I haven’t walked through before, because I don’t want to upset the children there. I love seeing and feeling them run around, there’s one Guardian of them in his early 20s who often comes through to say Hi. Not always, but sometimes.

Since I began learning Dutch for my Oma, I began feeling a pull to South-Western Victoria. It was quiet at first, like a niggle, and I thought I was just yearning for a holiday. I began looking at houses, at work, the feeling became more and more of a craving. I needed to be there. I wanted to pack up my life, live out of my car, do whatever I needed to do as long as I could be there. I had to step foot on that land. Ashamedly, it took me too long to realise it was my other maternal great-grandmother coming through. “You’re learning Dutch for Alberta; you can drive several hours to visit me.”

So I did. Eventually. I had to work myself up for it. My mother, Shell and I went for a drive through that land, made a day of it by also seeing what’s left of the 12 Apostles and had lunch at Port Campbell.

Driving through the Otways, I began to cry. I could feel again – I could feel it all. I could feel Herne, I could feel the pulse of the land, I could feel the breath of the forest. I could feel my family, whispers of who once owned what farm, what happened where. It became greater the closer to Camperdown we got.

At the cemetery I got distracted by others who wanted to say Hi. While others were told, “No, she’s up here” I was distracted by other members of the Clarke family who were excited someone was visiting. I found four or five of my distant family members before I got the phone call from the other side of the cemetery telling me to come back.

It was overwhelming – I struggled to remain myself. It would have been so easy to just let go, and have Molly completely take over. So I fought it, I had to. I didn’t want to relinquish, not then. There was broken glass where she laid, so I climbed into her resting place and picked up what I could.

I wanted to lay down and bawl. I wanted to outstretch my hand, bury it deep within the confines of the concrete grave beside me and reach for his. I wanted to feel his embrace physically one last time. I wanted all these things I couldn’t have, and I fought to allow myself to just go with it because it wasn’t me wanting those things. And because there were shards of broken glass. I felt heart broken and alone, I felt scared, I could feel my breathing begin to struggle before reminding myself of where I was. I could see the curtains, hear the coughing of those around me. I felt ashamed of it coming to this, of leaving my children behind. But I couldn’t help it, I had no control. I cried some more.

Time stopped, minutes passed in seconds. I cried for what I had lost, what was taken from me. I cried for not being in my body, but thankful for the release. I cried because my granddaughter sat before me. I cried because I could see so much of my daughter in her. I cried because she couldn’t see me, couldn’t feel me. So I cried with my great-grandchild, who is older now than I ever was able to be, my Eternal Maiden, while they cried my tears. I sat beside them on top of my bones, and rubbed their back, and comforted them in the only way I’ve been able to do for the last 86 years with all my babies, and their babies, and their babies.

Breathe.

I told myself that I couldn’t physically lie down and do what Molly was urging to do because there was glass, and there was. But I wasn’t sure if I would be able to regain myself if I let her have her moment completely. Instead I felt her words escape my mouth in response to conversation, I felt her frustration and sorrow, but also joy for being heard. She began to play, “Over the Rainbow” which was released after her death, but we found that connection to why it was being played.

It’s been a week since I saw her. It’s been a hard week. I am still processing what the trip represented, what she told me, what the other Clarke’s wanted me to know. I’m back to walking on my lunch breaks, and “making new friends” at the cemetary I can see from my office window.

The sorrow echos, not just from Molly, but those who don’t have anyone to visit them anymore. Maybe that’s why I’ve been drawn to walk through – because I’ll often stop and talk to them, or straighten a gift from a family member if it’s been blown over, or I’ll sit and watch the children play on the Hill.

What I felt that day in Camperdown was unlike anything I’ve experienced – the absolute pull and desire for Spirit to take full control (let me learn how to do that safely!) and that feeling of…”I’m home”.

The more I work with those who’ve come before me, the more I begin to understand self. That’s all I’ve ever craved.

Ik wilde gaan liggen en brullen. Ik wilde mijn hand uitsteken, diep in de beslotenheid van een betonnen graf begraven en naar de zijne reiken. Ik wilde zijn omhelzing nog een laatste keer fysiek voelen. Ik wilde al deze dingen die ik niet kon hebben, en ik vocht om mezelf toe te staan er gewoon mee te gaan omdat ik die dingen niet wilde.

(En omdat er scherven van gebroken glas waren.)

Hoe meer ik in de wereld van Ancestor Work duik ( Ik moet een betere naam vinden… omdat het meer is dan werken met de voorouders en ze zijn niet alleen “ spirituele gidsen ” want dat klinkt ook … minder dan … ) hoe meer ik me soms verdrietig voel. Ik ga naar de plaatselijke begraafplaats in de buurt van mijn werk tijdens lunchwandelingen als het niet regent, en ik laat ze me leiden naar wie er een bezoek nodig heeft. Ik vind vaak niet twee keer dezelfde mensen, en mij wordt verteld wanneer ik moet shooshen, zodat ik de kinderen niet van streek maak. Het is ook meer dan “ jezelf openstellen voor Spirit ” of “ Mediumship ” omdat op dit moment die woorden niet het gevoel hebben dat ze vertegenwoordigen wat er aan de hand is.

Ik voel me verdrietig omdat hoe meer tijd er verstrijkt, zo velen zich vergeten voelen. Ik noteer om in ieder geval de namen van mijn over-overgrootouders te kennen, want ik wil ze kennen, ik wil dat ze herinnerd worden. Het is niet voor familiegeschiedenis – het is om zichzelf te helpen begrijpen. Het is om de bloedlijn te eren en alle stukjes in elkaar te zetten voor alle dingen over mezelf die ik al zo lang heb begrepen.

Als ik naar de plaatselijke begraafplaats ga voor mijn wandelingen, zeg ik graag hallo tegen de zusters – een rij van twee dozijn katholieke zusters die zijn overleden. Ik probeer mensen bij naam te begroeten terwijl ik langs hen loop, ik zorg ervoor dat ik daar geen persoonlijke telefoontjes aanneem. Ik ben heel voorzichtig met wat ik zeg en bespreek, vooral in nieuwere gebieden waar ik nog niet eerder doorheen ben gelopen, omdat ik de kinderen daar niet van streek wil maken. Ik vind het geweldig om ze te zien en te voelen rondrennen, er is een Guardian van hen van begin twintig die vaak langskomt om Hallo te zeggen. Niet altijd, maar soms.

Sinds ik Nederlands begon te leren voor mijn Oma, begon ik een aantrekkingskracht te voelen op Zuidwest-Victoria. In het begin was het stil, als een probleempje, en ik dacht dat ik gewoon naar vakantie verlangde. Ik begon naar huizen te kijken, op het werk werd het gevoel steeds meer een verlangen. Ik moest erbij zijn. Ik wilde mijn leven inpakken, uit mijn auto leven, doen wat ik moest doen zolang ik daar kon zijn. Ik moest voet op dat land zetten. Beschaamd duurde het te lang voordat ik me realiseerde dat het mijn andere overgrootmoeder van moederskant was die doorkwam. “ Je leert Nederlands voor Alberta; je kunt enkele uren rijden om mij te bezoeken. ”

Dus ik deed. Uiteindelijk. Ik moest mezelf ervoor opwerken. Mijn moeder, Shell en ik gingen door dat land rijden, maakten er een dag van door ook te zien wat er nog over was van de 12 apostelen en lunchten in Port Campbell.

Toen ik door de Otways reed, begon ik te huilen. Ik voelde weer – Ik voelde het allemaal. Ik voelde Herne, ik voelde de pols van het land, ik voelde de adem van het bos. Ik voelde mijn familie, gefluister van wie ooit de boerderij bezat, wat er waar gebeurde. Het werd groter naarmate we dichter bij Camperdown kwamen.

Op de begraafplaats werd ik afgeleid door anderen die hallo wilden zeggen. Terwijl anderen werd verteld, “ Nee, ze is hier ” Ik werd afgeleid door andere leden van de familie Clarke die opgewonden waren dat iemand op bezoek was. Ik vond vier of vijf van mijn verre familieleden voordat ik het telefoontje kreeg van de andere kant van de begraafplaats en zei dat ik terug moest komen.

Het was overweldigend – Ik worstelde om mezelf te blijven. Het zou zo gemakkelijk zijn geweest om het gewoon los te laten en Molly het volledig over te laten nemen. Dus ik vocht ertegen, ik moest. Ik wilde toen niet afstand doen. Er was gebroken glas waar ze lag, dus klom ik naar haar rustplaats en pakte wat ik kon.

Ik wilde gaan liggen en brullen. Ik wilde mijn hand uitsteken, diep in de beslotenheid van het betonnen graf naast me begraven en naar de zijne reiken. Ik wilde zijn omhelzing nog een laatste keer fysiek voelen. Ik wilde al deze dingen die ik niet kon hebben, en ik vocht om mezelf toe te staan er gewoon mee te gaan omdat ik die dingen niet wilde. En omdat er scherven van gebroken glas waren. Ik voelde hart gebroken en alleen, ik voelde me bang, ik voelde dat mijn ademhaling begon te worstelen voordat ik mezelf herinnerde aan waar ik was. Ik kon de gordijnen zien, het hoesten van de mensen om me heen horen. Ik schaamde me ervoor dat het zover kwam, dat ik mijn kinderen achterliet. Maar ik kon er niets aan doen, ik had geen controle. Ik heb nog wat gehuild.

De tijd stopte, de minuten gingen in seconden voorbij. Ik huilde om wat ik kwijt was, wat mij werd afgenomen. Ik huilde omdat ik niet in mijn lichaam was, maar dankbaar voor de vrijlating. Ik huilde omdat mijn kleindochter voor me zat. Ik huilde omdat ik zoveel van mijn dochter in haar kon zien. Ik huilde omdat ze me niet kon zien, me niet kon voelen. Dus huilde ik met mijn achterkleinkind, die nu ouder is dan ik ooit kon zijn, mijn eeuwige meisje, terwijl ze mijn tranen huilden. Ik zat naast hen op mijn botten en wreef over hun rug en troostte ze op de enige manier die ik de afgelopen 86 jaar met al mijn baby’s heb kunnen doen, en hun baby’s en hun baby’s.

Ademen.

Ik hield mezelf voor dat ik niet fysiek kon gaan liggen en kon doen wat Molly van plan was te doen omdat er glas was, en dat was er. Maar ik wist niet zeker of ik mezelf zou kunnen herwinnen als ik haar haar moment volledig zou geven. In plaats daarvan voelde ik haar woorden uit mijn mond ontsnappen als reactie op een gesprek, ik voelde haar frustratie en verdriet, maar ook vreugde om gehoord te worden. Ze begon te spelen, “Over the Rainbow”, dat werd uitgebracht na haar dood, maar we vonden dat verband met waarom het werd gespeeld.

Het is een week geleden dat ik haar zag. Het is een zware week geweest. Ik ben nog steeds aan het verwerken wat de reis vertegenwoordigde, wat ze me vertelde, wat de andere Clarke wilde dat ik wist. Ik ben weer aan het wandelen tijdens mijn lunchpauzes en “nieuwe vrienden maken” in de begraafplaats die ik vanuit mijn kantoorraam kan zien.

Het verdriet echo’s, niet alleen van Molly, maar ook van degenen die niemand meer hebben om ze te bezoeken. Misschien ben ik daarom aangetrokken om door te lopen – omdat ik vaak stop en met ze praat, of een geschenk van een familielid rechtzet als het omver is geblazen, of ik ga zitten en kijk hoe de kinderen op de heuvel spelen.

Wat ik die dag in Camperdown voelde, was anders dan alles wat ik heb meegemaakt – de absolute aantrekkingskracht en het verlangen van Spirit om volledige controle te krijgen ( laat me leren hoe ik dat veilig moet doen! ) en dat gevoel van…”Ik ben thuis”.

Hoe meer ik werk met degenen die mij zijn voorgegaan, hoe meer ik mezelf begin te begrijpen. Dat is alles waar ik ooit naar heb verlangd.