Book of Eucalypt

I find myself circling back into the Archetypes of Self of late. It wasn’t planned, it was more finding a meditation on Insight Timer that interested me – Meet and Commune with your Divine Feminine Archetype. And who did I meet?

A short lady around my age with tied back dirty blonde hair, stylish glasses, in navy peddle-pushers, white Volleys and a denim jacket, who oozed charm like Toni from the Toni & Ryan Show, announcing herself as me in the Mother Archetype, but not before asking if I had popped the kettle on.

(What an awful run-on sentence, my apologies).

The conversation happened in and out of sleep so there is much of the conversation that I cannot recall. There was a lot of chatter and laughing, her personality infectious and she’s certainly a lot funnier and more confident than I am.

What I do remember of our conversation as we sipped tea and coffee, standing in what will soon be my kitchen, as taken me down a new route of interest for self improvement and healing.

One of the topics was the IDEA of the ‘Mother’ archetype and how it applies to me. Making mention of my babies and giving me a time frame of their being – something I hadn’t previously been consciously aware of – has implemented new threads of healing I know is in my future. Sometimes I think, “I should have a 19 and a 12 year old” and then catch myself on my words – no I shouldn’t. I shouldn’t because claiming that I should takes away their soul’s own journey. While I am allowed to grieve the loss of what could have been, she said that the losses belong in my story, but so do all the journeys that were able to happen because they decided not to come.

In a strange segway, she laughed and congratulated me on making it to my forties. Not in that polite Hallmark birthday card sort of way where you spend too much time trying to find the one with the perfect pre-written lament, but in the acknowledgement of the difficulty faced to get here. I often forget how much I have lived because forgetting has become a way of self-preservation. How many choices, how many cycles did I have to repeat to make it this far? Her congratulations made me pause, as now that I am post-hysterectomy I may be able to walk for the first time without the weight of other people’s (and certainly my own) expectations. I am post menopause, free from the confines of PMDD, so now is the time to release the old and fully live without the weight of my own expectations.

Through that came the gentle telling off that you would expect from the ‘Mother’ archetype, despite the woman before me being my own age. “Stop being so hard on yourself and your body” and it hit me so differently than in any prior conversation. It could be because it was another segway – post menopause has felt like uncharted territory. I can join the groups, but each person’s journey post total hysterectomy is different. My body is reacting differently, it responds differently because of Hashimoto’s and allergies. I keep looking for rules or guidelines or even confirmation from others of how I’m meant to feel. She simply waved it all away while keeping a hold of her cup of tea. This is still YOUR body, she reminded me. So, listen to it. Learn the language and the signs it’s now trying to get your attention with. You don’t need to follow the same storyline you were previously on – you’re in the middle of a plot twist. Choose what you want to honour and choose what you want to leave behind.

The final conversation I can recall is the pride emanating from her. I know pride is meant to come from within, however there is something special and empowering when hearing it from a version of me who is bolder, brighter, and carrying a different kind of power. And she said it without hesitation, I am proud of you. No qualifiers, no asterisks. I know I am one of those stubborn people who doesn’t do anything before I am ready, but hearing it made me realise that I was waiting to feel worthy within myself before allowing myself to ease into that feeling. I have moments of pride, the action, but I have been waiting for the greater feeling of accomplishment – seeing pride in oneself as a finish line rather than allowing it to accompany the work in progress of all the work I am doing on myself.

The final thing that struck me as she washed out her cup before giving me a hug was the lack of judgement from her. Giving birth does not make someone a mother. It felt as though she was handing back a title I had convinced myself I was not allowed to claim. I may joke that I am a mother to my cats, or there was still that line in the sand I felt as though I could not cross.

To nurture. To support. To create. To guide. There are many ways to mother, and I have done all of those things in various ways. Maybe this Archetype was showing me the version of motherhood I need to embrace, even if it has never looked like the version I once expected.

Writing this all down, as it does with this oversharing blog I have maintained for over a decade now, feels as though I am stitching myself together. I am utilising the needle and thread inherited from my grandmother to help create the garments that are designed for me, rather than trying to design myself around someone else’s ideals. Just as I would (pretend) to help my grandmother as she cut her patterns on her kitchen table, my Archetype appeared to remind me that the parts of me I dismiss are the ones that most need a seat at that table.

As we’re coming to the end of a ‘Nine Year’ I am looking forward to what the next cycle brings. There are numerous things in the works currently, and some I can only allude to until I sign that bit of paper. Change is coming, and I am looking forward to taking what was said and felt and discovered though this meditation into my practice.

---

Ik merk dat ik de laatste tijd steeds weer terugkeer naar de Archetypen van het Zelf. Het was niet gepland, het was meer dat ik een meditatie op Insight Timer vond die me interesseerde – Ontmoet en communiceer met je Goddelijke Vrouwelijke Archetype. En wie heb ik ontmoet?

Een kleine dame van ongeveer mijn leeftijd met vuilblond haar in een staart, een stijlvolle bril, een marineblauwe driekwartbroek, witte Volleys en een spijkerjasje, die charme uitstraalde als Toni van de Toni & Ryan Show, zichzelf aankondigde als ik in het Moederarchetype, maar niet voordat ze vroeg of ik de waterkoker al had aangezet.

(Wat een vreselijke zin, mijn excuses).

Het gesprek vond plaats in en uit mijn slaap, dus veel van het gesprek kan ik me niet herinneren. Er werd veel gekletst en gelachen, haar persoonlijkheid was aanstekelijk en ze is zeker veel grappiger en zelfverzekerder dan ik.

Wat ik me nog wel herinner van ons gesprek terwijl we thee en koffie dronken, staand in wat binnenkort mijn keuken zal zijn, is dat het me op een nieuw pad van interesse heeft gebracht voor zelfverbetering en genezing.

Een van de onderwerpen was het idee van het ‘Moeder’-archetype en hoe dat op mij van toepassing is. Het noemen van mijn baby’s en me een tijdskader geven voor hun bestaan – iets waarvan ik me voorheen niet bewust was – heeft nieuwe helende draden in gang gezet waarvan ik weet dat ze in mijn toekomst liggen. Soms denk ik: “Ik zou een 19-jarige en een 12-jarige moeten hebben”, en dan corrigeer ik mezelf meteen – nee, dat zou ik niet moeten hebben. Ik zou het niet moeten doen, want beweren dat ik het wel zou moeten doen, neemt hun eigen zielereis weg. Hoewel ik het verlies van wat had kunnen zijn mag betreuren, zei ze dat de verliezen bij mijn verhaal horen, maar dat geldt ook voor alle reizen die wel konden plaatsvinden omdat zij besloten niet te komen.

In een vreemde overgang lachte ze en feliciteerde me met het bereiken van mijn veertigste. Niet op die beleefde Hallmark-verjaardagskaartmanier waarop je te veel tijd besteedt aan het zoeken naar degene met de perfect voorgeschreven klaagzang, maar in de erkenning van de moeilijkheden die zijn overwonnen om hier te komen. Ik vergeet vaak hoeveel ik heb meegemaakt, omdat vergeten een manier van zelfbehoud is geworden. Hoeveel keuzes, hoeveel cycli heb ik moeten herhalen om zover te komen? Haar felicitaties deden me even stilstaan, want nu ik na een hysterectomie ben, kan ik misschien voor het eerst lopen zonder het gewicht van de verwachtingen van anderen (en zeker ook mijn eigen).

Toen feliciteerde ze me met het bereiken van mijn veertigste. Niet op de beleefde verjaardagskaartmanier, maar alsof ik een moeilijk stuk terrein had overgestoken en zij de hele tijd had toegekeken. Ik vergeet hoeveel ik heb geleefd. Hoeveel keuzes ik heb moeten maken zonder kaart. Haar felicitaties deden me even stilstaan. Ik ben postmenopauzaal, vrij van de beperkingen van PMDD, dus nu is het tijd om het oude los te laten en voluit te leven zonder de last van mijn eigen vooropgezette verwachtingen van mezelf.

Daaruit kwam de zachte berisping die je zou verwachten van het ‘Moeder’-archetype, hoewel de vrouw voor me even oud was als ikzelf. “Wees niet zo streng voor jezelf en je lichaam” en het kwam zo anders binnen dan in elk gesprek daarvoor. Het kan zijn omdat het weer een segway was – de periode na de menopauze voelt als onbekend terrein. Ik kan me aansluiten bij de groepen, maar het traject na een totale hysterectomie is voor iedereen anders. Mijn lichaam reageert anders, het reageert anders door Hashimoto en allergieën. Ik blijf zoeken naar regels of richtlijnen of zelfs bevestiging van anderen over hoe ik me hoor te voelen. Ze wuifde het allemaal gewoon weg terwijl ze haar kopje thee vasthield. Dit is nog steeds JOUW lichaam, herinnerde ze me. Dus, luister ernaar. Leer de taal en de signalen waarmee het nu je aandacht probeert te trekken. Je hoeft niet dezelfde verhaallijn te volgen als voorheen – je zit midden in een plotwending. Kies wat je wilt eren en kies wat je achter je wilt laten.

Het laatste gesprek dat ik me kan herinneren, is de trots die van haar uitstraalde. Ik weet dat trots van binnenuit moet komen, maar er is iets bijzonders en krachtigs aan het horen van een versie van mezelf die gedurfder, stralender is en een ander soort macht bezit. En ze zei het zonder aarzeling: ik ben trots op je. Geen voorwaarden, geen sterretjes. Ik weet dat ik een van die koppige mensen ben die niets doet voordat ik er klaar voor ben, maar het horen besefte me dat ik wachtte tot ik me van binnen waardig voelde voordat ik mezelf toestond om me in dat gevoel te laten glijden. Ik heb momenten van trots, de actie, maar ik wacht op het grotere gevoel van voldoening – trots in jezelf zien als een eindstreep in plaats van het te laten samengaan met het voortdurende werk dat ik aan mezelf doe.

Het laatste wat me opviel toen ze haar beker uitspoelde voordat ze me omhelsde, was het gebrek aan oordeel van haar kant. Bevallen maakt iemand geen moeder. Het voelde alsof ze een titel teruggaf die ik mezelf had wijsgemaakt dat ik niet mocht claimen. Ik mag dan wel grappen dat ik een moeder ben voor mijn katten, maar er was nog steeds die grens die ik voelde dat ik niet over kon steken.

Koesteren. Ondersteunen. Creëren. Begeleiden. Er zijn veel manieren om moeder te zijn, en ik heb al die dingen op verschillende manieren gedaan. Misschien liet dit archetype me de versie van moederschap zien die ik moet omarmen, zelfs als het er nooit heeft uitgezien zoals ik ooit had verwacht.

Dit allemaal opschrijven, net als met deze oversharende blog die ik nu al meer dan tien jaar bijhoud, voelt alsof ik mezelf weer aan elkaar naai. Ik gebruik de naald en draad die ik van mijn grootmoeder heb geërfd om de kleding te maken die voor mij is ontworpen, in plaats van mezelf te proberen te ontwerpen rond de idealen van iemand anders. Net zoals ik (deed alsof) mijn grootmoeder hielp toen ze haar patronen op haar keukentafel knipte, verscheen mijn Archetype om me eraan te herinneren dat de delen van mezelf die ik wegdoe, juist degenen zijn die het meest een plek aan die tafel nodig hebben.

Nu we aan het einde komen van een ‘Negenjaar’, kijk ik uit naar wat de volgende cyclus brengt. Er zijn momenteel talloze dingen in voorbereiding, en over sommige kan ik alleen maar toespelen totdat ik dat papiertje heb ondertekend. Verandering komt eraan, en ik kijk ernaar uit om wat er tijdens deze meditatie is gezegd, gevoeld en ontdekt, mee te nemen in mijn praktijk.